Eindelijk is het dan zover: we verlaten het koude Nieuw Zeeland om te landen in Papeete, de hoofdstad van het o zo zonnige Tahiti. Een nacht verblijven we op het drukke toeristische eiland. De volgende ochtend ziten we namelijk alweer op het vliegveld in het kantoortje van Tahiti Nui Travel om onze eiland-pas te boeken. De beste (en enige snelle manier) om tussen de eilanden te navigeren is uiteraard per vliegtuig. Een uur later hebben we 6 vluchten geboekt om de eilanden Huahine, Maupiti, Raiatea, Bora Bora en Moorea aan te doen. Voor we het weten hangen we in de lucht om niet meer dan 20 minuten te vliegen en te landen op Huahine. Vanuit de lucht worden we al lekker gemaakt met de prachtige uitzichten op de lagune! Niels staat al te trappelen om te gaan snorkelen en ook ik verheug erop mijn bikini weer eens onder uit mijn backpack vandaan te vissen!

Op Huahine verblijven we bij Chez Guynette. Dit pension wordt gerund door een Frans koppel en heeft voor Frans Polynesie zeer acceptabele prijzen. In de straat zit een 'roulette', de naam op de eilanden voor de rijdende restaurants waar we twee avonden op rij heerlijke 'steak-frites' eten terwijl we naar de zee kijken. Het snorkelen bij het strandje voor de deur is prima, maar nog niet helemaal wat we ons van het snorkelen op Frans Polynesie hadden voorgesteld. We beleven twee heerlijke dagen maar verheugen ons het meest op Maupiti waarover we van andere reizigers niets dan goeds hebben gehoord.

Na alweer een korte vlucht met prachtig uitzicht op de eilanden worden we op Maupiti opgehaald door Jojo van het pension Poe Iti. We blijven hier vier nachten en wanen ons echt op het paradijs. Pension Poe Iti bevindt zich niet op het eiland Maupiti maar op haar motu. Dit is het reepje land dat de lagune en de oceaan van elkaar scheidt. De gastheer en gastvrouw, Gerald en Jose zijn ontzettend aardig en voorzien ons van alle gemakken. In tegenstelling tot de andere pensions zit het gebruiken van de kajaks, de boottochtjes op de lagune om naar het dorp te gaan, drinkwater, vers fruit etc. allemaal bij onze slaapprijs inbegrepen. Onze bungalow is zelfs voorzien van airco (geen overbodige luxe met alle muggen hier!) en een tv met DVD speler! Jammer voor Niels dat alle films op de harde schijf in het Frans zijn! En als enige pension draait Poe Iti volledig op windmolens en zonnepanelen. Zo dragen we ook nog een beetje bij aan het milieu. Op dag 1 neemt Gerald ons mee op zijn boot de lagune op om Manta roggen te gaan spotten. De dag ervoor hebben twee andere gasten met Manta roggen gesnorkeld en omdat wij tot dan toe nog niet een keer een Manta hebben mogen aanschouwen, verheugen we ons enorm om met hem mee te gaan. Na tien minuten varen heeft Gerald de eerste Manta gespot. 'Daar!' roept hij. Niels en ik turen naar het water maar zien helemaal niets en knijpen onze ogen om het wateroppervlak af te zoeken totdat we met de boot zo dichtbij zijn dat we de enorme rog niet meer kunnen missen. Hij is aan het eten en draait rondjes aan de oppervlakte. Af en toe zien we de punten van zijn vleugels uit het water omhoog komen. Prachtig! Als we te dicht bij zijn duikt onze Manta naar de diepte. Weg. Niels baalt want hij stond al startklaar met zijn snorkelspullen. Niet veel later zien we weer een Manta. Dit keer gaat Niels als een speer het water in, maar het zicht op de plek waar de Manta´s zwemmen is niet fantastisch. Twee tot drie meter. Niels probeert dichterbij te komen wat helaas niet lukt. Weer is de Manta weg! Gerald zegt dat we morgenochtend maar naar het ´schoonmaakstation´ van de Manta´s moeten gaan. Daar is het zicht beter. En hij heeft gelijk. De volgende ochtend kunnen we gelijk het water in en na een paar minuten rond zwemmen zien we 4 meter onder ons een Manta! Deze volgen we rustig vanaf de oppervlakte. Wat een fantastisch mooi en groot beest. En wat een rust straalt hij uit! Niet veel later komt er een groep van drie Manta´s aan die zich bij de andere Manta voegt. Wij genieten om deze groep grote onderwater´vogels´ door het water te zien vliegen. Want daar lijkt het het meest op, vliegen, in alle rust glijden ze door het water wapperend met hun grote vleugels. Als we een poging doen om naar de diepte te duiken om ze van dichterbij te bekijken lijken ze sneller te gaan zwemmen. En na een paar minuten verdwijnen ze uit ons zicht. We blijven nog rondzwemmen in de hoop een andere groep Manta´s te zien. Helaas is dat niet meer het geval. Wel komen we twee Adelaarsroggen tegen. Ook deze zijn prachtig om te zien! Enthousiast klimmen we de boot weer op. Merci Gerald!

Terug op het pension gaan we aan de oceaankant van de motu verder snorkelen. Het is in het begin heel ondiep en af en toe moeten we onze buik in houden om over het koraal te drijven maar het is de moeite waard! ´s Avonds eten we met Gerald en Jose en alle andere gasten aan de grote tafel in de ontvangstbungalow. Jose heeft zich uitgesloofd in de keuken en overal op tafel staan bordjes met diverse soorten vis. Rauwe vis, half rauw, vis in vanille saus, viskoekjes, garnalensalade, etc. Voor Niels een feest, ik weet het nog zo net niet. Aarzelend proef ik alles wat Niels mij voorschotelt en niet veel later ligt er een hele lading rauwe tonijn op mijn bord, lekker! De vis in vanille saus gaat ook als zoete koek naar binnen. Wie had ooit gedacht dat ik zoveel vis zou eten! Ook de avonden daarna bewijst Jose dat ze de Polynesische kookkunst tot in de puntjes beheerst want er is niets dat niet door mijn mondje gaat! Als we op een avond zelfs kreeft krijgen moet ik ook dat proberen. Mmm! En dat voor iemand die geen vis lust(te). Niels eet zelfs twee halve kreeften en als Jose een derde halve aanbiedt zegt Niels toch nee. Het is te veel! Tonnetje rond gaan we elke avond naar bed! Gelukkig liggen we ook hele dagen in het water te zwemmen, snorkelen en te kajakken zodat we de grote avondmaaltijden enigzins compenseren! We verslinden boeken, als het mij zelfs op het strand te heet wordt om te lezen ga ik in het ondiepe water van de lagune (bij laag tij kun je op een plek van de motu naar het eiland lopen) zitten met mijn boek. Heerlijk!

Maupiti is heerlijk rustig. Op een avond tijdens de gesprekken onder het eten komen we te weten dat het eiland in totaal plek heeft om 80 toeristen te herbergen. Ook krijgen we te horen dat Unesco met een delegatie van 250 mensen naar Maupiti gaat om te kijken of het eiland op de lijst van de werelderfgoederen kan (Niels en ik vinden van wel!). Mijn logische volgende vraag was dan ook: waar gaan al deze mensen dan slapen? Het antwoord: gewoon, bij de mensen thuis op een matras op de grond. Niks geen 5 sterren hotel-zakenreisje dus voor een deel van de Unesco mensen, haha! De gesprekken tijdens het avondeten verlopen over het algemeen geheel in het Frans wat resulteert in herhaaldelijke vragen van Niels naar wat er wordt gezegd en ik zodoende voor tolk speel. Iets dat mij inmiddels niet geheel onbekend is :-).

Een van de gasten in het pension is de bankier van het eiland. Eens per maand komt hij met een koffer met geld bij de mensen van Maupiti langs zodat ze geld kunnen storten of kunnen afhalen. Er zijn geen pinautomaten op het eiland, je kunt je creditcard niet gebruiken in pensions, noch is er een bank. Wij moesten onszelf dus voorzien van voldoende cash voordat we naar Maupiti gingen. Toen de bankier aankwam keken Niels en ik elkaar aan. Zo zijn wij allebei nog nooit naar ING/Merrill Lynch geweest! Deze bankier loopt op zijn slippers, in een korte broek met mouwloos t-shirt en grote tattoos prijken op zijn benen en armen. Haha, zo willen wij ook wel bankier zijn! Hij zit nooit op kantoor en vliegt van eiland naar eiland om zijn zaakjes te regelen en elke keer wordt hij door de locals ontvangen. De koffer met geld ziet er ook doodnormaal uit. Niks geen koord om zijn arm ter beveiliging. Dat gezegd hebbende, op het eiland is ook geen politie aanwezig. Er is maar een weg zonder verkeersborden of stoplichten en als je bijvoorbeeld je rijbewijs wilt halen dan hoef je eigenlijk alleen maar te kunnen schakelen. Gelukkig durven de Polynesiers in Europa niet achter het stuur te kruipen als ze op vakantie gaan. Ze rijden namelijk nooit harder dan 60 km/uur. Heel relaxed! En een file, dat kennen ze niet. Wat een leven, niet?

Als we op dag 5 afscheid moeten nemen van Gerald en Jose balen Niels en ik stiekem een beetje. Niet dat we daar recht op hadden met o.a. Bora Bora in het vooruitzicht, maar Maupiti heeft ons hart wel gestolen.

Omdat er geen directe vlucht naar Bora Bora gaat hebben we eerst een hele dag op Raiatea. Wij besluiten voor de dag een auto te huren en een rondje om het eiland te rijden. In onze piepkleine Fiat cruisen we met een voornamelijk langzamere snelheid dan de maximumsnelheid van 60 km/uur rond het eiland. We doen uiteindelijk acht uur over het afleggen van 100 km. Onderweg halen we in het dorpje vers stokbrood en brie om te lunchen. Lekker! We stoppen bij wat ´culturele´ sites die in onze ogen niet heel veel voorstellen (sorry!) en zeggen iedereen gedag die we tegen komen. De lokale bewoners zijn erg aardig en zwaaien vrolijk terug. Ze verkopen lokale vruchten en vers gevangen vis langs de weg. Ook bezoeken we een ´pearlfarm´ en bewonderen we de mooie parels. Na een interessante dagtoer staan we aan het eind van de dag weer op het kleine vliegveld voor onze vlucht naar Bora Bora. Helaas komt ons vlietuig iets te laat aan waardoor we de zonsondergang vanaf het vliegveld zien en niet vanuit de lucht. Jammer.

Bora Bora ontdekken we dus pas vanaf de volgende ochtend. Gelijk gaan we met de Nono toer mee die ons hostel Chez Nono organiseert. De hele dag in een boot op de Lagune met snorkelstops en een lunch op een motu. Wie wil dat nou niet? Diezelfde dag zitten ook onze twee Canadeze vriendinnen op de boot en Helen en Darren uit de UK van ons hostel. We wisselen zoals gewoonlijk reisverhalen uit en Niels en ik vragen ons af waarom we Darren en Helen nog niet eerder zijn tegengekomen omdat ze bijna dezelfde weg hebben afgelegd als wij rond dezelfde tijd! Onze eerste stop is het snorkelen met roggen en rifhaaien. Als de boot geankerd is op het ondiepe water van de lagune cirkelen de roggen al om de boot. Ze weten wat er staat te gebeuren: eten! Om die reden komen de roggen heel dichtbij en proberen ze op je omhoog te zwemmen om te kijken of je eten bij je hebt. We genieten van het feit dat we zo dichtbij de roggen kunnen komen en dat we de zachte rubberachtige beesten kunnen aanraken! Om de roggen heen cirkelen de rifhaaien die ook een poging doen iets van de vis te bemachtigen die onze gids mee heeft gebracht. Dit is achteraf het hoogtepunt van de dag!

De lunch op de motu was erg lekker. Uiteraard kregen we weer vis (marlijn) en lekker veel fruit. Met een volle buik varen we naar een andere snorkellocatie waar we dit keer zelf de vissen op moeten zoeken. De stroming is helaas enorm en het snorkelen is daardoor zeer vermoeiend! Binnen een uur zijn we weer terug op de boot en voor we het weten hebben we het rondje varen rondom Bora Bora achter de rug. Een heel mooie dag waarbij we aan het eind de vele verschillende kleuren blauw nauwelijks meer van elkaar kunnen onderscheiden!

Diezelfde avond gaan we in een van de luxe resorts bij de bar een drankje drinken om de Polynesische dansvoorstelling te kunnen kijken. Met zijn allen is dit een erg gezellige avond! Op Bora Bora maken Niels en ik nog twee prachtige duiken waarvan eentje met Lemonsharks. Deze haaien zijn ongeveer 3 meter groot en komen vrij dichtbij je zwemmen en dat zonder dat ze gevoerd worden. Dit maakt het nog spectaculairder! Verder zien we een hoop lionfishes, heel mooi! Met Darren en Helen brengen we het meest van de tijd door, snorkelend, zonnen op het strand, samen eten en lekker veel kletsen! Vooral voor Niels is dit fijn omdat hij voor de verandering eens geen Frans hoeft aan te horen voor een paar dagen! De tijd vliegt op het mooie Bora Bora waar de hutjes op het water meer regel zijn dan uitzondering. Toch vonden we Maupiti, naar men zegt het Bora Bora van 30 jaar geleden, veel mooier! Voornamelijk omdat de grote luxe hotels en het massatoerisme daar (nog) niet aanwezig zijn.

Moorea is ons volgende eiland. Hier hebben we voor Frans Polynesische begrippen heel goedkope accomodatie kunnen vinden. Omdat Moorea heel dichtbij Tahiti ligt (een half uur met de boot) komen veel mensen uit Papeete hier naartoe om het weekend door te brengen. Dit maakt dit eiland ook heel toeristisch en voor ons minder aantrekkelijk. Toch hebben we uiteindelijk een heel leuke tijd hier. We liften voor het eerst in ons leven naar het Intercontinental hotel. Ze hebben daar dolfijnen en we genieten een paar uur lang van een dolfijnenshow waar we de dolfijnen meters uit het water zien springen met op de achtergrond de mooie lagune van Moorea. Daarna liften we weer terug naar ons hostel en we stuiten weer op heel leuke mensen.

Een andere dag besluiten we te zwemmen naar de motu´s van Moorea. Er is tussen de motu´s een heel nauwe doorgang met heel ondiep water waar veel roggen zwemmen. Om bij de motu´s te komen moeten we wel een waterkanaal over met een aardige stroming. Onderweg corrigeren we tijdens het zwemmen flink om koers te houden en kijken we uit voor boten die langs komen. We halen de overkant! De lokale bewoners hebben niets te veel gezegd: de roggen zijn er! Niels en ik liggen plat op onze buik in het 20 centimeter diepe water om de roggen op de kleine visjes te zien jagen. Heel leuk! Jammergenoeg vliegt onze tijd ook hier en zitten we op de leukste vlucht naar Tahiti. Welgeteld duurt de vlucht met Moorea Air nog geen 10 minuten wat eigenlijk alleen het stijgen en landen inhoudt. De Cockpit is open en we kunnen alle radartjes van dichtbij bekijken. Als Niels door de vooruit een foto probeert te maken van Tahiti neemt de co-piloot zijn camera over om de foto voor ons te maken! Heel leuk! Op het vliegveld van Papeete komen we Darren en Helen weer tegen die doorvliegen naar Los Angeles. Vanaf hier scheiden onze wegen. Wij vliegen namelijk naar de Paaseilanden!