Na een korte vlucht vanaf Singapore airport kwamen we om half 12 ‘s avonds aan in Jakarta. Pas de volgende ochtend konden we de eerste indrukken van de stad in ons opnemen: groot, druk en vies zoals tot nu toe alle grote steden in zuid-oost Azië. Ontzettend veel arme mensen en dus heel veel bedelaars. Om gek van te worden die omhoog gehouden handjes en ogen vragend om geld. Wij eindigden met ook onze handen ophouden bij hen, maar dit werd niet echt gewaardeerd! In plaats van in een taxi te stappen, namen we vaak de trein. Een keer hadden we per ongeluk het goedkoopste kaartje gekocht waardoor we echt tussen armer dan arm Jakarta zaten. En zie dan maar eens weg te lopen van de bedelaars. Treurig!

Na 1 hele dag Jakarta hadden we er ook meer dan genoeg van en boekten we de ‘Executif' trein naar Yogjakarta. Fantastisch brede stoelen, televisie, airco, deze 8 uur durende trein rit was voor de verandering makkelijk vol te houden. Naast ons Peter, Sze en Noah uit de UK met wie we in Yogjakarta nog menig avondje hebben gekletst en gegeten. 'Djokdja' in de volksmond scheen een fameus sultan's paleis te bezitten (Kraton), helaas absoluut niet de moeite van het bezoeken waard. Daarentegen waren onze uitstapjes naar Borobudur en Prambanan fantastisch. In het ochtend gloren hebben we bij deze oude tempels aardig wat plaatjes geschoten. Daarnaast wilde de Javanen ook erg graag met ons op de foto en een praatje met ons maken. Hele klassen waren op excursie en hadden als opdracht ‘val de toeristen lastig, dan verbeter je je Engels'! Aangezien wij tijd zat hadden, hebben we ruim een uur een standaard vragen lijst afgewerkt van ‘where are you from' tot ‘what's your favourite movie', erg grappig!

Uiteraard konden we op Java een bezoek aan de Bromo vulkaan niet overslaan! 's Ochtends vroeg met de jeep de berg op om de zon te zien opkomen en de vulkaan tussen de mist te zien opdoemen. In ons hotel werd ons meerdere keren gevraagd of we geen winterjas wilde huren omdat het heel koud kon worden. De Javanen leken inderdaad wel dood te vriezen bovenop de berg. Omhuld met wollen dekens, wollen mutsen, terwijl wij voor het eerst onze spijkerbroek, vest en regenjas uit de tas hadden getrokken. Meer dan voldoende voor de 5 graden. En zodra de zon opkwam werd het alweer warm. Bovendien was de klim naar de vulkaan zelf om in de krater te kijken dusdanig vermoeiend dat het flink zweten geblazen was in onze regenjassen! Wat een ‘rotte eieren lucht' kwam er uit die krater! Lekker die zwavel. Heel lang hebben we dan ook niet boven gestaan, maar het uitzicht in de krater alswel daaromheen was absoluut de moeite waard!

Eigenlijk stond na Bromo een trip naar Ijen in de planning. Helaas werd Niels onderweg dusdanig ziek -het kwam er aan alle kanten uit lijkt me een meer dan voldoende omschrijving- waardoor we om de 5 minuten moesten stoppen. We eindigden dan ook bij een heel crappy motel langs de kant van de weg in Pasir Putih. Waar? Juist ja, in de middle of nowhere. Uiteraard was daar ook geen dokter te bekennen en moesten we de volgende dag met pijn en moeite een uur doorreizen naar het volgende dorp (Situbondo) waar een kliniek scheen te zijn. Nadat we de dokter hadden uitgelegd dat we antibiotica nodig hadden en iets tegen het overgeven, kon ik zelf de medicijnen afhalen bij de apotheek. Voor 165.000 Roepia (ong. 10 euro) had ik een complete antibiotica kuur, diarree remmers, maagpillen en een steriele spuit met iets tegen het braken. Hoe goedkoop! Voor het consult van de arts hebben we uiteindelijk niets hoeven betalen, wat mij nog steeds verbaast! En alleen de broeder die Niels zijn anti-overgeef-spuit toediende vroeg nog 20.000 Roepia. Zo goedkoop en snel zijn we nog nooit behandeld geweest denk ik! De verpleegkundigen verwezen ons naar een hotel aan de overkant van de kliniek. Een ‘government' hotel waar we voor de VIP-suite net zoveel betaalden als een nacht in het megaslechte motel van de nacht ervoor. En nu hadden we wel een fatsoenlijk bed, 40m2 met werkende airco, warm water in de badkamer, een Europees toilet (geen mandi) en zelfs een ligbad! En terwijl Niels de hele dag en nacht lekker lag te slapen ben ik op onderzoek uitgegaan om onze trip naar Bali uit te zoeken, wat boodschappen te doen, te kletsen met Javanen en andere hotelgasten (accountants in dienst van de overheid van Indonesië die me het nieuwe accountancy systeem van Indonesië trachten uit te leggen in gebrekkig Engels).

De volgende ochtend was Niels nog steeds zwak, maar wilde hij per se weg uit Situbondo om te relaxen aan het strand. De Gili eilanden bij Lombok waren onze eindbestemming, maar daarvoor moesten we wel eerst heel oost Java en Bali doorkruizen.Via de waarschijnlijk meest vreselijke tocht ooit: bus naar de kade, ferry naar bali, vanaf de ferry de lokale bus naar Denpasar, dolmus naar Padangbai, oost Bali in de bloedhete zon zonder airco en een zieke klagende Niels. Ik denk dat deze dag met stip tot beste reisdag bestempeld kan worden ;-)!! Op kerstavond zaten we dan eindelijk in Padangbai en hoewel we in een restaurantje zaten om toch iets te eten, kwam het er uiteindelijk op neer dat ik een take-away pizza meenam naar onze kamer om daar kerstavond door te brengen!

Gelukkig stond 's morgens vroeg de speedboot naar Gili Trawangan (Lombok) klaar om ons binnen een uur naar het eiland te brengen. Halverwege de spectaculaire tocht over de hoge golven vielen de motoren uit en maakten we een draai van 360 graden waarbij een flinke golf overboord kwam. Heel gaaf! De bemanning kreeg een aantal motoren met gemak weer aan de praat en voor we het wisten konden we onze voeten in het zand planten. Op aanbeveling van twee Nederlanders die het bounty eiland verlieten op het moment dat wij aankwamen gingen we naar Coral Beach 2: een van de meest relaxte bungalows op het eiland met lounge hutjes op het strand, een snorkelspot voor de deur waar we elke dag schildpadden hebben gezien en aardige bediening, wat wil je nog meer? Op het eiland kwamen we ook Lee & Jenny weer tegen met wie we ons ‘kerstdiner' maar eens over hebben gedaan en Niels had gelukkig voor het eerst weer trek! Op Gili Trawangan hebben we ook eindelijk weer gedoken! We hebben haaien gezien, grote murenen en veel klein speciaal onderwaterleven maar helaas geen grote roggen waar het eiland bekend om staat. Gili Trawangan stond geheel in het teken van relaxen, lekker eten en zo min mogelijk doen!

Op 30 december besloten we met pijn in ons hart het Gili eiland weer te verlaten om naar Kuta, Bali te reizen om daar Oud & Nieuw te vieren met Lee & Jenny die al eerder waren vertrokken en met Emma & Damien, onze vrienden van Gili Trawangan. Voor de terugweg besloten we geld te sparen en gingen we voor de lange tocht naar Kuta inplaats van de speedboot. 8 uur 's morgens vertrokken we om om 19h00 's avonds aan te komen in de stromende regen in Kuta. Alle accommodaties zaten bomvol (tja, wat wil je met oud & nieuw) en na een uur lopen in de stromende regen met een zware backpack op onze rug was de enige optie een hotelkamer voor 1,5 miljoen roepia. Veel te veel geld voor daar en we besloten toch verder te zoeken. Met ontzettend veel mazzel vroegen we een eigenaar van een hostel waar ook een bordje ‘FULL' op de deur hing of hij nog een kamer had. Ja nog 1 zei hij, kom maar kijken. Heel basic, badkamer met vieze muren maar te doen en de bedden hadden schone lakens. Voor nog geen 3 euro per nacht hadden Niels & ik een kamer! Wat waren we blij!

Oudjaarsdag wilden we westers lunchen bij de Ocean Beach Club. De meest fantastisch uitziende clubsandwich bleek de meest verschrikkelijke! Bij mijn eerste hap ontdekte ik maden in mijn sandwich! Alles uitgespuugd en na ons beklag bij het management hoefden we onze rekening niet te betalen. Wel het minste wat ze konden doen!

Oud & Nieuw hadden we het liefst in een grote club gevierd, maar onze vrienden uit de UK waren bang voor een bomaanslag waardoor we uiteindelijk in gezellige kroegjes eindigden en om 12 uur vuurwerk op het strand keken met de Balinezen. Compleet vreemden wensten ons openlijk 'Happy New Year'! Heel gezellig!

Nieuwjaarsdag verruilden we het te drukke en toeristische Kuta voor rustig en pittoresk Ubud. In de bus daarnaar toe zijn we Canadees Paul tegengekomen en niet meer kwijtgeraakt. Alles wat wij wilden doen daar was hij ook wel voor in, dus in plaats van met zijn tweeën, reisden we een paar dagen met zijn drieën! In monkey forest moesten we de apen van ons afslaan. Op de scooter zijn we naar Pura Besakih gereden om de moedertempel van Bali te bezichtigen. Lange wandelingen maakten we langs de rijstvelden met zonsondergang. We hebben een traditionele Balinese dansvoorstelling en ‘Kecak fire and trance dance' (absolute aanrader!!) gezien, 100 mannen die vocaal hun eigen muziek maken zonder dat er ook maar 1 instrument aan te pas komt. Heel apart! Lunchen deden we aan commune tafels tussen de Indonesiërs om de locale specialiteit Babi Guleng (speenvarken) te proberen, heerlijk! Dankzij mijn Balinese tafelgenote heb ik voor het eerst Mangosteen geprobeerd, een heel lekkere vrucht die wel vreselijk vlekt! Op aanraden van een collega van Niels (Thanks Lodewijk!) zijn we bij Arie's Warung gaan eten die als Nederlandse specialiteit Patatje Oorlog verkocht! Wij gingen echter voor het andere locale gerecht: eend! Heel erg lekker! Arie is een fantastische gastheer en bleef maar moppen tappen. Paul hebben we wel een dag van ons los kunnen weken om een dagje naar de spa te gaan: na een heerlijke massage lekker badderen tussen de rozenblaadjes met uitzicht op de rijstvelden! Eigenlijk zouden we nog naar Tulamben om in het scheepswrak een duik te maken, maar ik was dusdanig verkouden dat dit niet mogelijk was. Daarbij was ons bed in Bali Spring Cottages, het eten en al het bovenstaande in Ubud te fijn om te verlaten! Tot onze vlucht van 6 januari vanuit Denpasar, Bali naar Darwin, Australië zijn we dan ook lekker in Ubud blijven genieten!!