Nieuw Zeeland heeft prachtige bergen, vulkanen, gletsjers, meren, etc. maar zet zichzelf op de kaart als land van de extreme activiteiten en Niels en ik doen er volop aan mee! Maar eerst even terug naar het begin...

Van Nadi aangekomen in NZ stonden Mike en Sheila die we in Thailand hebben ontmoet ons op te wachten! Hoe lekker! Terwijl we op onze schoenen wachten die door quarantaine worden schoongemaakt omdat we 'vreemde aarde' hebben meegenomen uit Fiji kletsen we een beetje bij. We begrijpen dat hun dochter Liz terug is uit de UK en al staat te springen om ons rond te leiden in Auckland. Als we door de stromende regen naar de auto rennen realiseren we ons nog eens hoe lekker het is als je een paar dagen een vaste basis hebt en hoe fijn het is dat Mike en Sheila ons op komen halen. Nu hoeven we zelf niet door de regen te banjeren met zware backpacks op zoek naar vervoer vanaf het vliegveld! Liz is een erg enthousiaste meid die ons door heel Auckland rijdt van lookouts naar goedkope winkels voor de aanschaf van warmere kleding tot het meenemen de kroeg in met haar vrienden, eten, drinken om vervolgens in het stadion een Rugby wedstrijd te kijken. Want dat schijnt een van de 'must-do's' te zijn in NZ! Mike, de vriend van Liz legt ons de regels uit terwijl we naar de wedstrijd kijken en dat is maar goed ook want zelfs Niels weet eens weinig van een sport af! haha! Van Mike en Sheila krijgen we winterjassen, handschoenen en meer warme dingen mee te leen en als we uiteindelijk onze wicked camper ophalen begint ons avontuur! Eerst rijden we naar Sandra (verre familie van Niels) waar we op eerste paasdag een huis vol familieleden aantreffen waarvan Niels niet eens wist dat hij ze had. Na lekker lang op de thee te zijn geweest rijden we door naar het Noorden, Pahia.

In Pahia boeken we een toer naar Cape Reinga voor de volgende ochtend. Daar komen de Tasman zee en de Grote oceaan samen. Omdat we dit vanaf een hoge klif kunnen bekijken is het erg bijzonder om de lijn te zien waar de zeeen tegen elkaar botsen. We hebben een mooie dag en genieten van het uitzicht! De grote zandduinen in de omgeving maken dat we kunnen 'sandboarden'! Ik heb nog nooit op zoveel plekken zand gehad, maar wat hadden we een lol om op een bodyboard de duinen af te glijden! Terug rijden we over het strand (90 mile beach) met prachtig uitzicht op zee.

We rijden weer zuidwaarts en stoppen in Tutukaka om te duiken bij de Poor Knight Islands (in de top 10 duiklocaties van Jacques Cousteau). We slapen op de parkeerplaats van Dive Tutukaka en de volgende ochtend vroeg schrijven we ons in. Het is een prachtige dag en we zijn de hele dag onderweg voor de twee duiken die we maken terwijl we tussendoor van onze skipper interessante verhalen te horen krijgen over de Poor Knights en Captain Cook die de eilanden destijds heeft ontdekt. Omdat het water erg koud is krijgen we een dubbele wetsuit aan en ik heb maar liefst 14 kilo lood nodig om beneden te komen! Dit is wel even iets anders dan de tropische duiken die we tot nu toe hebben gedaan in Azie en Australie! Maar wat is het prachtig! Vooral van duikstek 'Blue Mao Mao Arch' zijn Niels en ik onder de indruk! We zien hele scholen vissen, heel grote 'stonefish', veel stingrays, heel veel nudibranches maar voornamelijk zijn we onder de indruk van de grotten onderwater die dankzij hun lichtinval ons de onderwaterwereld vanuit een ander perspectief laten zien. Heel mooi! We hebben geen maximale duiktijd en beide duiken halen Niels en ik de 70 minuten voor we elk met 50 Bar weer naar boven gaan. Ik ben dan wel flink aan het klappertanden maar wat was het mooi onderwater! Tijd voor de lunch en lekker opwarmen in de zon op de boot! Aan het eind van de dag komen we tevreden terug aan land. Een van de divemasters aan boord had haar laatste dag en verhuist naar Australie en omdat ze niet al haar kleding mee kan nemen deelt ze het meeste uit vanuit haar kofferbak. Met een lekkere warme trui, een sjaal en een regenjas rijker beginnen Niels en ik aan onze avondmaaltijd.

Een van de volgende stops was Coromandel Peninsula. Hier bezoeken we Hot Water Beach. Als je bij laag tij een kuil graaft in het zand en daar gaat pootje baden zul je merken dat je voeten lekker warm worden! Hoe dieper je je voeten het zand in graaft, hoe heter het water is en we moeten oppassen dat we onze voeten niet verbranden! Het water maakt deel uit van een ondergronds reservoir van een vulkaan met verhit water dat mettertijd ontsnapt en afkoelt als het wegstroomt richting zee. Het is erg grappig om te zien dat alle toeristen op een koude dag op dezelfde paar vierkante meter hun voeten willen verwarmen! En wij doen uiteraard vrolijk mee!
Ook stoppen we bij Cathedral Cove; een grot uitgehold door de zee in de vorm van een kathedraal. Als je timing een beetje goed is kun je er onderdoor rennen naar de andere kant van het strand. Helaas kreeg ik op de terugweg een nat pak omdat ik door een andere vrouw werd opgehouden onderweg. Brrr.. niet heel fijn als nog een eind in de kou naar de auto terug moet wandelen! Ach, nou ja, ik was toch al verkouden.

Rotorua is de plek om wat meer cultuur van de Maori's op te snuiven. Niels en ik vinden de rollende 'r' die de Maori's gebruiken als ze spreken erg mooi! We gaan hier naar Te Puia wat een traditioneel Maori dorp is, intact gehouden om de Maori cultuur voort te zetten en om toeristen te informeren en te entertainen. Na een wandeling door het natuurgebied waarbij we indrukwekkende geisers en modderpoelen bezichten is het tijd voor een culturele show waarbij we de Haka aanschouwen. Voordat we worden uitgenodigd om het dorpshuis in te gaan, moet een van de toeristen de nieuwkomers representeren als 'chief'. Hiervoor zoekt de Maoriman een mannelijke toerist die engels begrijpt. Hij kiest Niels! Niels mag nu als eerste het dorpshuis benaderen terwijl een krijger uit het huis een dans voor hem doet en een takje achterlaat als geschenk. Als 'chief' Niels dit opraapt mogen alle toeristen volgen en het dorpshuis in. Eenmaal binnen begroet Niels namens alle nieuwkomers de mannen in het dorpshuis met de tradionele neus-groet! Fantastisch! Terwijl ik geniet van het spectakel probeer ik ook foto's te nemen van het hele fenomeen. Dit alles wordt door de Maori's heel serieus genomen en als een groep Aziaten staat te grinniken worden ze boos aangesproken door de Maoriman. Genieten! Als daarna eenmaal de culturele dans op het toneel begint, moet ook later ik als de 'chief's wife' het toneel op om met de andere Dames een poi-dans te doen. Niels moet uiteraard meedoen met de Haka en vooral het opensperren van de ogen terwijl men de tong uitsteekt geeft een pracht gezicht! Voor we het weten is de culturele voorstelling voorbij en gaan we Rotorua weer in. Het enige waar ik echt niet aan kan wennen is de rotte eierenlucht die door de hele stad hangt vanwege de zwafel. Bah!
In Rotorua gaan we naar de Polynesische spa waar ze 'Hot Pools' hebben die varieren van 38 graden tot 42 graden Celsius. Lekker warm! Ook is het tijd voor avontuur. We gaan 'white water raften'! 26 zondagen per jaar is de dam open om water in de Wairoa rivier te laten stromen en precies als wij willen raften is het zo'n dag. De eigenaar raadt ons aan deze rivier met gradatie 5 (6 is het gevaarlijkst en mag alleen door professionals worden gedaan) te raften in plaats van de rivier die ze normaal gesproken nemen. Achteraf een erg goede keuze! Wat was dit gaaf! Het voordeel van raften is dat je nadat je een gevaarlijk stuk hebt geraft pas ziet hoe eng het is omdat je de afdalingen over het water tussen de rotsen niet kunt zien van te voren. Gelukkig weet onze raftmaster precies hoe we moeten varen en krijgen we een korte uitleg wat ons te doen staat voor we de rivier af gaan. Ruim anderhalf uur later bereiken we het eindpunt van de rivier en dat is maar goed ook want de dam is inmiddels gesloten. Als we in de auto langs de rivier terug omhoog rijden zien we dat bij het beginpunt al geen water meer stroomt. Wat een raar gezicht!

Vanuit Rotorua maken we een zijsprong naar Kawerau. Hier woont de zus van Niels' opa die toen zij onze leeftijd had naar NZ emigreerde. Oma Toos ontvangt ons hartelijk en we krijgen een gevulde koek bij de thee! Lekker! Die hebben we lang niet gegeten! Alle foto's komen uit de oude doos samen met mooie verhalen over haar emigratie en haar leven in NZ. Niels herkent zijn opa en oma en zelfs zijn moeder op veel foto's en geniet. Als ze vraagt of we blijven slapen kunnen we haast niet weigeren. Ook zij geniet van het bezoek en pas de volgende dag na het ontbijt zeggen we haar gedag.

Onderweg naar Taupo rijd ik per ongeluk een fazant aan. Het verdomde beest vloog tegen mijn zijdeur, opgejaagd door een auto die van de andere kant kwam. Als we in Taupo zijn blijkt dat mijn deur niet meer open gaat. Shit! Een deuk door die fazant. Bij een monteur laten we de schade bekijken. Oh, niets aan de hand zegt hij en met een plamuurmes deukt hij de deur weer uit zodat hij weer open en dicht kan. Als hij dan ook nog eens geen betaling van ons wil, rijden we opgelucht Taupo in. We genieten van het mooie uitzicht op het meer en lunchen in het zonnetje. Wel met onze dikke jassen aan want het is koud! We maken plannen voor de volgende dag: we gaan minigolven.
Als we de volgende ochtend naar de minigolf rijden, zeg ik tegen Niels: 'je moet hier rechts hoor'. 'Nee hoor' zegt hij, 'we gaan goed zo'. Voor ik het weet staat onze Wicked camper geparkeerd op de parkeerplaats van Taupo Bungy. Toen Niels en ik net samen waren ruim 5 jaar geleden heb ik hem voor zijn verjaardag een Tandem Bungy Jump gegeven. Tot op de dag van vandaag hebben we deze sprong nog niet gewaagd omdat ik er stiekem toch te bang voor ben. Bij het zien van andere springende mensen en het kijken naar de hoogte springen de tranen in mijn ogen en word ik misselijk van het naar beneden kijken. Op de een of andere manier ben ik na een half uur daar rondlopen en kijken toch zover dat ik de sprong met Niels ga wagen. We betalen. Nu is er geen weg meer terug. We krijgen beide een elastiek om onze benen gebonden en waggelen arm in arm naar de bijna 50 meter hoge afgrond. Een van de bungy begeleiders telt af, 3,2,1... 'Wat ben ik aan het doen?!' schiet er door mijn hoofd als ik de afgrond voor me zie opdoemen en de eerste paar seconden kan ik niet gillen. Daarna schreeuw ik het uit en voor ik het weet liggen Niels en ik op de boot. We hebben het gedaan!! Yes! Eindelijk! Nu pas maakt de angst plaats voor adrenaline. Omdat het zo snel voorbij gaat kun je er eigenlijk niet echt van genieten. Ik ben teleurgesteld maar apetrots dat ik het heb gedurfd. Dit was eens en nooit meer! Niels staat de rest van de dag nog te stuiteren van de opwinding en verheugt zich al op de AJ Hackett Nevis Highwire, een Bungy sprong van 134 meter hoog op het zuid eiland. No way dat ik die ga doen! Maar nu krijg ik in ieder geval niet meer te horen dat ik Niels nog een verjaardagscadeau verschuldigd ben :-)! En om van de overdosis adrenaline af te komen gaan we uiteindelijk toch minigolven! Dankzij mijn hole-in-one op de laatste baan mogen we gratis nog een tweede ronde!

Whakapapa (spreek uit: Faka papa, nee dit verzinnen wij niet zelf) is onze volgende bestemming. Vanaf hier willen wij de Tongariro Crossing gaan lopen. Dit is de beste daghike van NZ en is 19.4 km lang waarbij je een vulkaan beklimt van 1900 meter hoog en duurt gemiddeld 8 tot 10 uur. We hebben een ijskoude nacht in onze camper gehad wat betekent dat we een stralende dag krijgen want er is geen wolkje aan de lucht! In de ijskou beginnen we te lopen. Niels stapt stevig door met zijn lange benen en ik doe een poging tot volgen. Na een uur hebben we de eerste 5 (redelijke makkelijke) kilometer gehad. Nu komt het eerst deel van de klim. Ondanks het eerste uur opwarmen zijn mijn bovenbenen nog ijskoud en valt het omhoog lopen vies tegen. Binnen no time zijn we allebei enorm aan het zweten maar we zetten door. De zon komt ook boven de vulkaan uit en de eerste mooie foto's van Mount Ngauruhoe (Mount Doom in Lord of the Rings) worden genomen. Na nog een steile klim kunnen we genieten van besneeuwde bergtoppen en eenmaal boven op het hoogste punt zien we al het moois om ons heen: de Red Crater, de turkooise blauwe Emerald Lakes, de Blue Lake, Mount Ruapehu en nog steeds Mount Ngauruhoe. Het uitzicht is werkelijk waar fantastisch en we gaan zitten op een grote rots om onze lunch te nuttigen. De zon is nu volop doorgebroken en we trekken onze jas uit. Dit is welverdiend genieten! We moeten hierna naar beneden en opnieuw een stuk omhoog, maar minder ver dan de eerste klim. Als we bij de Ketetahi hut komen haal ik opgelucht adem, ze hebben hier toiletten! Met een lege blaas beginnen we aan de laatste twee uur. Dit gaat alleen nog maar bergafwaarts en is vrij makkelijk. Toch beginnen we de spieren te voelen en zijn we het lopen voor vandaag wel zat. Het mooie landschap hebben we nu in onze rug en de zon verdwijnt ook langzamerhand. We zijn erg blij als we om 14h50 aan de andere kant van het pad zijn en de bus ons ophaalt om ons terug te brengen naar Whakapapa. Wat een prachtige dag!

Uiteraard verblijven we ook een paar dagen in de hoofdstad van NZ: Wellington. Het museum Te Papa wordt ons door iedereen die in NZ is geweest aangeraden en daar gaan we dan ook als eerst heen. Tot onze verbazing lopen we daar de rest van de dag rond. Naast de standaard kunst die ze in de meeste musea hebben, heeft Te Papa ook een heel leuke interactieve ruimte en diverse verdiepingen met verscheidene thema's die jong en oud dagen kan vermaken! Wij vinden de Maori cultuur stukken erg interessant en kijken naar een copy van het verdrag van Waitangi dat er tot de dag van vandaag voor zorgt dat de Maori cultuur in ere gehouden kan worden. Ook gaan we in Wellington weer een keer naar de film en eten we weer eens bij McDonalds. In de Foodcourt bij de bioscoop raken we aan de praat met twee Nederlanders. Net als oma Toos waren ook zij ruim 50 jaar geleden naar NZ geemigreerd en vonden ze het leuk om weer eens lekker Nederlands te praten. Mooie verhalen gaan over en weer totdat onze film begint en we afscheid nemen. Na de film slapen we op een parkeerplaats ergens midden in de stad met toestemming van de restauranteigenaar want gek genoeg heeft Wellington helemaal geen campingfaciliteiten rondom de stad! Ja, ruim 40 km rijden! Jammergenoeg blijkt als we de volgende ochtend wakker worden tijdens onze nacht een van de ruitenwissers van de auto te zijn stukgetrokken. Oei, dit gaat Wicked niet vergoeden en komt op onze rekening. Omdat hij nog half vast zat hebben we de ruitenwisser met touw vastgebonden aan de motorkap zodat deze niet op de vooruit zou waaien en met 1 ruitenwisser (gelukkig deed de bestuurderskant het nog wel want het regent op dat moment heel hard) rijden we naar de Ferry waar we om 7 uur moeten inchecken. We steken met de camper het water over om naar het zuid eiland van NZ te gaan. Daar gaan we wel naar een monteur...