Onze Ferry tocht van Wellington naar Picton is voorspoedig verlopen. We hadden helaas niet het prachtige weer om van het uitzicht vanaf de Ferry te kunnen genieten en de dolfijnen lieten zich ook niet zien. Wel raakten we gezellig aan de praat met twee Fransen die besloten een dag met ons mee te rijden op het zuideiland omdat ze zelf toch nog geen plannen hadden gemaakt. Samen vertrokken we naar Blenheim, een wijnregio. Je raadt het al, we hebben allerlei wijnen geprobeerd en lekkere kaasjes gegeten. Het was eenerg gezellige dagmaar toch moet ik zeggen dat ik niet echt fan ben van de NZ wijnen.

Vanaf Blenheim zijn wevia Nelson doorgereden naar Abel Tasman National Park. In Nelson hebben we onze ruitenwisser, die in Wellington was stukgetrokken,laten maken door een tweedehands auto dealer. Oftewel,de ruitenwisser van eenoude auto werd eraf gehaald en geruildmet die van ons. Handje contantje afrekenen en wegwezen. Het was maar goed ook dat we dat hadden gedaan want onderweg naar Abel Tasman NP begon het enorm te regenen! Wij baalden enorm want we wilden daar lekker kajaken en wandelen. We checkten in op een camping zodat we in de keuken droog konden zitten en niet gelimiteerd waren tot onze kleine knusse camper. Helaas heeft het de hele nacht daarop geregend en de volgende ochtend ook. Bij het info center checkten we het weerberichtvoor de komende dagen: regen, regen en nog eens regen. Omdat we toch een beetje krap aan de tijd zaten in NZ besloten we niet te gaan wachten en reden we door langs de westkust naar Franz Josef en Fox Glaciers. Onderweg komen we in Hokitika James tegen. Hij was een van de andere mensen met wie we in Australie op Fraser Island hebben gekampeerd en hij had ons toen al verteld dat hij daarnadoor NZ ging toeren op de fiets! Prachtige verhalen had hij over al zijn avonturen. Niels vond het helemaal geweldig en wilde uiteraard ook ineens door NZ fietsen. Elke fietser die we daarnain het berglandschap op de weg tegenkwamen werd flink door ons toegejuicht want het fietsen in die barre omstandigheden is niet makkelijk!

Eenmaal bij de DOC campsite bijFranz Josef Glacier deden we een poging tot koken in de regen. We hebben uiteindelijk twee dagen gewacht bij de Glaciers voordat we onze acht uur lange wandeltrip op de Gletsjer boekten omdat we mooi weer wilden hebben. Fox was op dat moment niet begaanbaar. De gletsjer had teveel schade van de regen ondervonden en het was daar te gevaarlijk om te hiken. Op Franz Josef gingen de trips wel door en met een gids en 8 andere toeristen begonnen we 's morgens vroeg aan onze hike. Het eerste stuk door de vallei was makkelijk, maar er werd stevig doorgelopen door onze gids. Aan de voet van de Gletsjer moesten we onze 'crampons' onder onze schoenen binden zodat we tijdens het lopen meer grip op het ijs hadden. Dat was even wennen, maar al snel kregen we vertrouwen in de ijzers onder onze voeten en begon het zweten. We klauterden vrij snel en stijl omhoog om zo snel mogelijk op het mooiere ijs te komen bovenop de gletsjer, het zonnetje begon te schijnen en de lucht was op dat moment strakblauw. Wat een prachtige dag! Voornamelijk de 'crevasses', smalle spleten in het ijs waar je tussen twee ijswanden door kunt lopen waren prachtig! En de ijsgrotten waar ze onsdoor lietenlopen waren fantastisch! Een van de grotten was zo klein dat we op handen en voeten erdoorheen moesten. Een haakse bocht halverwege en daarna weer recht omhoog om naar het licht te klimmen. Heel gaaf! Gelukkig hadden we schoenen en kleding van hen gekregen waardoor nat worden geen probleem was!In de middagbegonnen we aan onze afdaling en zagen we dat het in de vallei al regende. Ach, wij hadden onze hike er al bijna opzitten dus die regenmaakte ons niet meer uit!

Wanaka was onze volgende bestemmingwaar weaankwamen op een strakblauwe dag. Het is weer om te skydiven! Ondanks mijn hoogtevrees wilde ik dit mijn leven lang al een keer doen en Niels is altijd overal voor in. We belden de maatschappij en helaas, ze waren volgeboekt voor de rest van de dag. Morgenmiddag konden we terecht. Na een stressvolle nacht en ochtend arriveerden we om half 2 op het vliegveld van Wanaka. Na het zien van het introductiefilmpje waarin ze uitleggen wat je te wachten staat zei ik 'ik ga niet meer'. Bij het zien van het moment dat je uit het vliegtuig hangt schootik in destress! Uiteindelijk heb ik toch het formulier getekend en betaalden we. En toen was het wachten op onze buurt. Nog eens een half uur extra. Iedereen die naar boven ging was zenuwachtig, iedereen die beneden kwam zat vol enthousiasme en adrenaline. Eerst kregen we een clownspak aan en een harnas om. Niet veel later stelden de skymasters zich aan ons voor. Ollie zou met mij springen en Ingemar zou mijn film maken. Vanaf dat moment ging alles vrij snel. Voor we het wisten zaten we krap op elkaar in het vliegtuigje dat ons naar 12,000 ft zou brengen. Ollie vertelde me welke bergen ik kon zien vanuit het vliegtuig, alles om je aandacht van de sprong af te leiden en de zenuwen te doen verdwijnen. Niels moest als eerst, ai! De 'exit' deur ging open en voor ik het wist was Niels weg. Wow, dat ging snel! Op de intro film leek het een eeuwigheid te duren voor je uit het vliegtuig zou springen en dat hangen op de rand leek me niks. In het echt heb je niet eens tijd om na te denken. Je zit vast aan je skymasteren voor je het weet hang je in de lucht. WAAAAAUUUWWW!!! Als een vogel vloog ik door de lucht en een enorm gevoel van vrijheid bevatte me. Dit was puur genieten! Tijdens mijn vrije val heb ik nog even de hand van mijn cameraman geschud en was ik aan het juichen, zo gaaf vond ik het! Toch zijn 45 seconden niet heel lang en plop daar ging de parachute open. 'And now, relax' zei Ollie tegen mij. Nogmaals kreeg ik te horen welke bergen en meren in kon aanschouwen en ook dit deel van het parachutespringen vond ik prachtig. Hey, daar is Niels! Ik kon zijn parachute onder mezien (gelukkig)! Eenmaal aan de grond zat ik nog vol adrenaline en Niels ook zo te zien want hij kwam op me afgerend! Ik ben alleen maar aan het lachen en ergens ook verbaasd dat het zo fijn kan zijn om uit een vliegtuig te springen! Dit is echt het allergaafste wat ik ooit heb gedaan! Om mee te genieten van dit feit kun jein de videosectiehet filmpje van onze sprong bekijken! Oh, ik doe het zo nog een keer!

Vanaf Wanaka reden we naar Queenstown. Onderweg stopten we eerst nog even bij het kleiduif schieten omdat Niels dat heel graag wilde doen. Met een geweer en twintig kogels stond hij in een hokje, klaar om knaloranje schijfjes stuk te schieten. Van een afstand keek ik toe. Dit is echt niets voor mij! Niels daarentegen was helemaal in zijn sas! Uiteindelijk had hijer tienuittwintig geraakt wat erg goed bleek voor een eerste keer aangezien je, volgens de eigenaar,een goede beginner bent als je er drie of vier raakt van de twintig. Apetrots achter het stuur reed Niels ons daarna naar Queenstown. Dit is een erg gezellig dorp wat wij vergeleken met een skidorp. Queenstown staat bekend om de adrenaline activiteiten, bungyjumpen, raften, skydiven,.. etc. Maar dit hadden we allemaal al gedaan! Toch had Niels hier maar een doel: de 134 meter hoge Nevis Highwire bungyjump doen. Niels wilde het liefst naar binnen lopen, de bungy boeken en naar de sprong gaan om een dag en nacht zenuwen te vermijden, maar zo bleek het niet te gaan. De Nevis zat helemaal volgeboekt! Er was nog een plaatsje voor donderdag en dus kon ik niet met hem mee om te kijken! De hele dag door was Niels gespannen. Wel 100 keer heeft hij zijn sprong op het droge geoefend en de hele nacht heeft hij mij uit mijn slaap gehouden. 8H30 de volgende ochtend (dit had niet veel later moeten zijn) stonden we voor de deur van de Nevis Bungy, klom Niels in de bus en kroop ik achter de computer in een internetcafe, wachten en hopen dat alles goed zou gaan. Hierondereen samenvatting van Niels geschreven stukje uit ons dagelijkse reislog:Met twintig zenuwachtige mensen en op de achtergrond allerlei nummers die je kon associeren met de bungyjump (I believe I can fly, Jump jump, You're mama told you not to do so, etc.) zatik in de bus die de niet met elkaar pratende zenuwachtige groep omhoog reed door priveterrein de bergen in tot het enge aangezicht van de Nevis Bungy. Een gondel gespannen aan kabels bovenaan een klif van 134 meter hoog. Welke idioot gaat hier nu vanaf springen?Ik dus. Eenmaal in het glazen bakje waarin je recht naar beneden de afgrond in kon kijken kreeg iedereen een harnas om. Het ging op gewicht enIk was als vijfde aan de beurt. Wachten dus... Voor de sprong konik gaan liggen in de stoel, omschreven als een kruising tussen de tandartsstoel en degynaecoloogstoel. Eenmaal vastgebonden aan het bungykoord schuifel iknaar een ijzeren plateautje, het randje van de afgrond en speel ikde sprong die ik in mijn hoofd al vele malen heb geoefend af. 3, 2 de armen gaan naar achteren, de benen door de knieen, 1 de sprong! Met de armen gestrekt opzij vlieg ik door de lucht, de eerste paar seconden geen idee hebbend van watik aan het doen ben, daarna wordt de angst omgezet in pure adrenaline, genieten! Wauw, wauw, wauw, nog een keer!Ik schreeuw het uit! Uitgebungyt trek ikeen koord los om mijzelf om te laten klappen zodat ik met het hoofd omhoog terug getakeld kan worden naar het bakje van de Nevis Bungy. Aaahhh!!Ik kan niet wachten ommijn avontuur terug te zien op DVD en alles aanCeline te vertellen! Helaas duurt dit nog zeker 45 minuten.

De rest van de dag zat ik opgescheept met een overdreven enthousiaste Niels en moest ik rijden zodat hij zijn bungy filmpje nog minstens 100 keer kon terugzien op de camera. Ook meegenieten van zijn sprong? Zie het filmpje onder het kopje video!

Via Te Anau reden we naar Milford Sound. En tja, je raad het al: alweer regen! We rijden zo ver mogelijk door en camperen op de dichtsbijzijnde camping bij Milford Sound. Ze voorspellen goed weer voor de volgende dag en we hopen een cruise te doen langs de sounds. Vroeg worden we wakker en als we de strakblauwe lucht zien is het niet aarzelen, snel aankleden, bed aan de kant, stoelen goed en ontbijten achter het stuur. We moeten namelijk nog zeker 1,5 uur rijden voordat we in Milford Sound zijn. De weg daarnaartoe is prachtig en onderweg zien we sneeuw! Heerlijk! Dat is weer eens wat anders dan al die zonnige bestemmingen. We zien twee andere toeristen die nog nooit in hun leven sneeuw hebben gezien en die zijn werkelijk waar totaal verbaasd! Verlangend naar een dag op de ski's/het snowboard rijden we door naar de Homer Tunnel. Deze is 1270 meter lang en eenrichting! Onderweg zijn bredere gedeelten waar je kunt wachten op andere auto's om deze te laten passeren. Voorzichtig rijden dus! Eenmaal bij de haven boeken we de eerste de beste cruise die vertrekt want voor je het weet slaat het weer om. Met een strakblauwe lucht rijden we langs de prachtige bergen met besneeuwde toppen, de watervallen, de zeehonden en genieten we van de zon die ons opwarmt! Vooral de berg met de naam 'Mitre Peak' vinden wijprachtig en de twee uur durende cruise is veel te snel voorbij. Terug bij de camper maken we een lunch die we nuttigen met het uitzicht op de Sound. We prijzen ons nogmaals gelukkig met het weer want zonder jas zitten we buiten! De hele terugrit naar Te Anau is nu ook een stuk mooier. We kunnen alle bergen zien die de dag ervoor verstopt zaten achter de mist en we stoppen nu bij elke lookout om foto's te nemen. Pas aan het eind van de middag komt de regen weer aanzetten en wij rijden zo ver mogelijk door om naar Dunedin te gaan.

In Dunedin en Oamaru, het volgende stadje dat we bezochten, draait alles om pinguins! Na een korte hike op het strand kun je door de duinen klimmen naar een 'hide', een hut van waaruit je de pinguins kunt bekijken. De beestjes zijn nogal schuw en komen niet na een dag vissen aan wal als ze worden afgeschrikt door vreemdelingen. We bewonderen de yellow-eyed pinguins in Dunedin. Ook zien we hier zeeleeuwen die totaal niet bang voor ons zijn en zich van vrij dichtbij laten fotograferen. Toch willen we in Oamaru de pinguins van dichterbij bekijken en hier betalen we om een wildeblue-eyed pinguin kolonie te zien. Het is zo leuk om deze beestjes uit de golven op de rotsen naar boven te zien hupsen op naar hun nest. En de geluiden die ze maken zijn te schattig voor woorden! Artis is hier niets bij! Als we na 1,5 uur kijken in de kou nog geen genoeg krijgen van de pinguins worden we als laatsten weggestuurd. Op de parkeerplaats schrikken we omdat er iets over de weg loopt: een pinguin! Zo leuk! De borden staan er dus niet voor niets!

In Oamaru vinden we een Nederlandse bakker. Naar hartelust kopen we gevulde speculaas, gevulde koek, mueslibollen enheerlijk brood. Na de lunch gaan we terug om een voorraadje te halen voor de komende dagen, mmm..! Leuk om te ontdekken dat je dit soort kleine dingen toch zo erg kunt missen! We vervolgen onze weg naar Mount Cook, de hoogste berg van Oceanie. Daar camperen we een paar dagen op een DOC campsite vanwaar we diverse lopen doen door de vallei. Voornamelijk de Hooker Valley loop en de wandeling naar Kea-point zijn erg mooi. We genieten van de sneeuw om ons heen en de majestueuze bergtoppen! Wat is het toch prachtig om in zo'n omgeving wakker te worden en te zien dat Niels een eitje voor me staat te bakken! Onze volgende bestemmingen Lake Pukaki en Lake Tekapo zijn evenmooi! Onderweg stoppen we bij Mount John om een 360 graden view van de omgeving tot ons te nemen, prachtig! Als we aan het eind van de middag naar beneden rijden zie we een herder zijn schapen naar een andere wei verplaatsen. Zijn hond reageert direct op al zijn commando's en dit is erg leuk om te aanschouwen. Ondertussen waag ik een poging omeen door mijbegeerde foto van de schapen met de bergen op de achtergrond te krijgen.

Na het midden van het zuideiland te zijn doorgereden rijden we in een keer door naar Kaikoura. Dit zijn een heleboel extra kilometers maar niet voor niets. We willen de daar huizende spermwhales bekijken! Als we onze toer voor 10h15 boeken wordt ons geadviseerd om de toer van 7h15 te nemen omdat het water dan kalmer en dus vlakker is. Uiteindelijk doen we dat maar iets dat achteraf een grote vergissing blijkt. De hele nacht stormt het en we worden in onze camper heen en weer geschud door de wind. Als we om een uur of 6 wakker worden hebben we geen zin om in dit enorme rotweer en het donker uit ons warme bedje te stappen. Na 45 minuten pushen we onszelf om te gaan rijden. Uiteraard aangekomen bij de haven waar de boot vertrekt staat er heel groot: toer geannuleerd. Balen! Toch niet voor niets ons bed uitgeklommen. We worden omgeboekt naar, jaja, 10h15 en binnen in het cafe nuttigen we ons ontbijt, drinken we thee en spelen we heel wat potjes kaart. We zien de lucht namelijk helemaal opklaren, de zon doorbreken en we wachten op de confirmatie of de toer van 10h15 wel doorgaat. Uiteindelijk krijgen we daarvan bevestiging en we zijn blij. Nu zijn we niet voor niets naar Kaikoura gereden! Wel wordt er gewaarschuwd voor zeeziekte. Ik neem voor de zekerheid hiervoor en pil. Naast ons zitten Vincent en Audrey uit Parijs die we al eerder bij de Glaciers hadden ontmoet. We praten bij over onze trips en spreken af om een dag later in Christchurch een drankje te doen voordat we allebei vliegen. Op de boot krijgen we een heleboel info over de spermwhales en na een uur varen wordt de eerste walvis gespot! Als een gek rent iedereen naar buiten om vanaf de railing het enorme beest te aanschouwen. Jammergenoeg draait de boot naar de zon op het moment dat de walvis besluit weer naar de diepte te duiken zodat we met tegenlicht een poging doen de staart van het grote beest te zien. Op zoek naar de volgende walvissen. We moeten allemaal weer binnen zitten en het duurt even maar dan is het raak, twee walvissen bij elkaar! Wat een mooi gezicht is het om deze enorme monsters naar de diepte te zien duiken naar ons zwaaiend met hun enorme staart! Vanaf de boot zien we ook degrote albatros die we op ons noordelijk halfrond niet hebben. Heel gaaf om ook deze beesten geluidloos door de lucht te zien zweven. Dekapitein doet nog een poging om dolfijnen te spotten, maar tevergeefs. Eenmaal weer aan wal moeten we het even laten bezinken. Het is best wel surrealistisch om zulke grote beesten in het echt te zien. De grootte van de boot was niets naast de lengte van de walvissen!

In Kaikoura bezoeken we ook nog een show van een schapenscheerder. Voor onze ogen wordt een schaap geschoren ende boer legtstap voor stap uit hoe dit in zijn werk gaat.Het is erg leuk en informatief! Vooral omdat we maar met zijn vieren zijn! Het weer zit dan nu niet altijd mee, maar laagseizoen heeftabsoluut zijn voordelen!

Aan het eind van de middag rijden we naar Christchurch. Onze laatste nacht in de camper.. snik! Dit betekent tevens alle lakens wassen, de binnen en buitenkant schoonmaken van de auto en onze backpacks weer inpakken. We slapen een nacht in een knus hostel,zitten uren in een cafe met Vincent en Audrey, gaan naar de film Angels & Demons (naar het boek van Dan Brown)voordat we van Christchurch terug vliegen naar Auckland waar een blije Sandra (familie van Niels) ons al staat op te wachten. De komende vier dagen blijven we bij Sandra en Russel en genieten we even van het niets doen. Lekker op de bank hangen, internetten, alle foto's weer branden, filmpjes kijken, boeken lezen en onze reis voor Tahiti en Zuid Amerika wat meer plannen. De moeder van Sandra, Ann komt langs en met zijn allen hebben we een heel gezellige avond.

Nieuw Zeeland is prachtig en hier terugkomen willen we zeker. Toch heeft het koude natte weer lang genoeg geduurd voor ons en kijken we uit naar Tahiti: veel zon en snorkelen in deblauwe lagoons!