Na een korte nacht in het vliegtuig landen we op la Isla de Pascua. Een van de eerste dingen die ons opvalt is dat al het personeel op het vliegveld een mondkapje draagt. Welkom in latijns-amerika! Helemaal erop voorbereid om mijn Frans na Frans Polynesie in te ruilen voor het Spaans blijkt tot onze grote verbazing dat de meeste mensen hier ook Frans spreken. Dit was een stuk makkelijker onderhandelen voor een lagere prijs voor onze kamer want mijn Spaans was toch al wel erg diep weggezakt!

Onze eerste dag op het eiland stond geheel in het teken van het plannen wat we de komende vier dagen gingen doen. We liepen van het reisbureau naar het informatiecentrum en van de duikschool naar het pinautomaat. Pesos! Weer moeten we aan nieuw geld wennen en aan een nieuwe waarde. We hebben op dat moment nog geen idee wat de Chileense Peso doet tegen de Euro en dus gaan we ook internetten. De omgerekende prijzen vallen ons eigenlijk een beetje tegen. Voor Zuid-Amerikaanse begrippen zijn de Paaseilanden redelijk duur. De goedkope completos italianos (een hotdog met guacamole, tomatensalsa en mayonaise) maken daarentegen een hoop goed. De Chilenen zijn niet vies van een beetje saus en voegen daar zelf graag nog ketchup en mosterd aan toe tot het broodje van de hotdog niet meer te zien is. Vol verbazing aanschouwen wij het spectakel en bestellen wij ook onze completo, mmm!! Ook de empanadas zijn erg lekker, vullend en een stuk gezonder ;-)! Lopend langs de kant van het water zien we niet veel later onze eerste Moai. Deze zijn in het echt een stuk groter dan in onze verbeelding en we kijken uit naar onze toer de volgende dag met een gids.

Vroeg zitten we de volgende ochtend in de bus, klaar om de andere toeristen op te halen. In plaats van andere backpackers stappen zes spaanssprekende mensen in van de leeftijd van onze ouders. Niels en ik kijken elkaar aan, dit wordt een interessante dag! Na 20 minuten blijken de familieleden en vrienden naast het Spaans ook een beetje Engels te spreken en hebben we de rest van de dag heel leuke gesprekken! We komen erachter dat ze uit Argentinie komen en in Buenos Aires wonen. De foto´s van hun kinderen komen te voorschijn die onze leeftijd hebben en ze vertellen ons dat ze hierna naar Frans-Polynesie op vakantie gaan. Tussendoor hebben we uiteraard de Moai´s bekeken. De grote uit vulkaangesteente bestaande beelden wekken steeds meer interesse bij ons. Nog steeds is niet bekend hoe de beelden, die uit de vulkaan zijn gehakt op het midden van het eiland, langs de kust terecht zijn gekomen. Verschillende hypothesen komen naar voren en het is aan ons om deze wel of niet te geloven. Vooral de groep van 15 Moai´s die dankzij financiele hulp van Japan allemaal zijn gerestaureerd (het merendeel van de Moai´s staat namelijk niet meer overeind) is erg indrukwekkend. Tijdens de toer bezoeken we ook de vulkaan waar de Moai´s werden gemaakt. Tot op de dag van vandaag zijn daar nog vele Moai´s te zien die nog niet op hun plaats van bestemming zijn aangekomen. Sommige zien we halfuitgehakt nog vast zitten aan de vulkaan, andere staan al rechtop aan de voet van de vulkaan, klaar om getransporteerd te worden. Dit gebied was erg indrukwekkend. Aan het eind van de dag komen we bij onze laatste stop Juk en Jessica en hun twee zoontjes Bram en Stijn tegen. Zij zaten bij ons in het vliegtuig en zijn we gedurende de toer al een paar keer tegengekomen. Nu was het dus tijd om te trakteren. Onder het genot van een kop koffie en thee wisselen we reiservaringen uit en Bram en Stijn zijn fan van de zak snoep die we bij ons hebben. Voor we het weten is het uur dat we op deze plek hebben voorbij en rennen we nog even naar de Moai´s die hier langs het strand staan voor we weer in de bus zitten terug naar het stadje. Met de gezellige Argentijnen wisselen we gegevens uit en worden we uitgenodigd om hen te bezoeken als we in Buenos Aires zijn.

Het is wel duidelijk dat alles op de Paaseilanden om de Moai´s draait want zelfs als we de volgende dag een duik gaan maken ligt ook op de zeebodem een Moai. Welliswaar is dit een replica van beton, maar dat maakt het niet minder indrukwekkend om er langs te zwemmen! Het zicht onder water is ruim 30 meter en het koraal is prachtig. Voor we het weten is de duik voorbij, lunchen we in het dorp en gaan we door met ons middagprogramma: paardrijden langs de Moai´s en naar het hoogste punt van het eiland waar je niet met de auto kunt komen. Binnen vijf minuten vindt Niels het al te langzaam gaan en wil hij wel draven. Hij geeft zijn paard de sporen en voor ik het weet zie ik Niels niet meer. Zijn paard ging er in volle galop vandoor! Tevergeefs deed ik een poging mijn paard achter hem aan te laten gaan. Ik had het meest luie paard van stal gekregen. Onze gids reed nog braaf achter mij aan alsof het heel normaal was dat Niels niet meer te zien was en ik vroeg haar of ze kon gaan kijken waar hij was in de hoop dat hij niet ergens in de bosjes langs de weg lag! Gelukkig was dat niet het geval en stond zijn paard een paar honderd meter verder te grazen. Niels zijn eerste reactie was: ik wil terug! Maar niet veel later wilde hij het toch nog wel een keer proberen en hop in galop! Draven bestond niet voor zijn paard. Wat was ik jaloers! Zelfs met zweepslagen was mijn paard niet vooruit te branden, vreselijk! En Niels bleef maar roepen ¨kom je nou nog?!¨ Toen we na twee uur rijden eenmaal bovenop de berg aankwamen kon ik mijn schrale troost aanschouwen. Niels had twee gigantische blaren op zijn billen! Toch genieten we samen van het uitzicht en draaien we een rondje. Het eiland wordt geheel omgrensd door water en er is geen land in de verte te bekennen. Als je lang genoeg naar een punt kijkt, kun je aan de horizon zelfs de bolling van de aarde zien, Wauw! De terugweg te paard was een regelrechte ramp. We waren beide al enorm stijf, ik van het overmatig aansporen van mijn paard zodat hij maar niet stil bleef staan, Niels van het krampachtig in het zadel blijven zitten in galop. Wat waren we blij toen we eenmaal af konden stappen! In ons hostel bekijk ik Niels zijn blaren nogmaals. Oei, dat ziet er niet goed uit (we zullen jullie de foto besparen ;-) )! En morgen willen we fietsen gaan huren!

De fietsen staan om 10 uur ´s morgens al voor ons klaar maar wij hebben al moeite met het lopen naar de fietsverhuur. Wat zijn wij stijf! Met pijn en moeite (vooral voor Niels) beginnen we aan de klim naar de krater van Ranu Kau. Onze 1,5 liter water blijkt veel te weinig want voor de verandering is het vandaag warm! De zon schijnt volop en de steile weg omhoog begint ons op te breken. Veel stukken besluiten we te lopen, maar eenmaal boven zijn we trots dat we het hebben gehaald! We bezoeken de ruines van een ceremonieel dorp en zien de motu waar de ´birdman´ naar toe zwom. Volgens de traditie werd er elk voorjaar (rond onze tijd Pasen) een zwemwedstrijd gehouden naar de motu. De man die als eerste terugzwom met een heel vogelei werd de ´birdman´ van het komende jaar. In de stenen zien we afbeeldingen van de ´birdman´ gegraveerd. Na een lange dag Moai´s bekijken en met pijn in onze bips leveren we de fietsen weer in. Morgen zitten we stijf in het vliegtuig naar Santiago! De Paaseilanden waren fantastisch. Een grote culturele ervaring!

In Santiago slapen we in het Bellavista hostel op aanraden van Ilse (bedankt!). Vanaf moment een hebben we het hier naar onze zin. We ontmoeten veel leuke mensen en een van de medewerkers van het hostel blijkt normaal gesproken chef kok. Hij stelt voor diezelfde avond te koken en of we mee willen eten. Waarom niet? Een heerlijke ´roast´ komt uit de oven vandaan met groenten en aardappelen. Weer eens een ´normale´ maaltijd! Heerlijk! Voor de kosten gooit iedereen wat in zijn pet naar gelang hoe lekker hij of zij het vond en zo verdient de arme student een extra zakcentje en eten wij goed en goedkoop!
Drie dagen lopen we door de stad, bezoeken we musea, wandelen we door het park, struinen we over de markt en maken we kennis met de Chilenen. Onze laatste avond komt een Australier naar Niels toe als wij met Simon en Stacey uit de UK op het punt staan om uit eten te gaan. Die avond speelt Chili tegen Bolivia voor de WK-kwalificaties. Zijn vriend is ziek en hij heeft een kaartje over voor de wedstrijd. Niels en hij hadden eerder die dag al over voetbal gekletst en dus kwam hij als eerste in aanmerking om het kaartje over te nemen. Niels zijn ogen kijken gelijk mijn kant op vragende ´mag ik alsjeblieft?´ Niet veel later is Niels onderweg naar het stadion en ga ik met Simon en Stacey uit eten en kijken we de wedstrijd in een kroeg. Niels is ongeveer een uur van te voren in het stadion en bijna alle 70.000 supporters zijn al aanwezig. Drie uur lang wordt het zingen niet gestaakt en de wave gaat gemakkelijk vier rondjes door het stadion. Bij elke goal gaat het stadion helemaal los! Chili wint met 4-0 waardoor het na de wedstrijd een gekte van jewelste is in de stad. Als Niels weer terug is bij het hostel gaan we met zijn allen de straat op, feesten. Auto´s die voor de stoplichten stil staan toeteren constant, mensen hangen met de Chileense vlag zwaaiend uit hun auto´s, voorbijgangers gebruiken de stilstaande auto´s als trommel om nog meer lawaai te maken waardoor de vering van de auto´s flink wordt getest. Als we op het dichtsbijzijnde plein komen wordt de menigte niet veel later met rookbommen uiteengejaagd en we duiken een bar in. Het is tijd voor een borrel. Niels bruist nog van de energie en blijft maar over de wedstrijd praten. Stiekem baal ik dat ik niet mee kon.

De volgende dag nemen we de bus naar Valparaiso. Simon en Stacey gaan ook mee en met zijn vieren wandelen we twee dagen door de kleurrijke stad. Overal in de stad valt er wel een kunstwerk op de muren te zien en anders zijn de huizen wel in felle kleuren geschilderd. Omdat de stad op een berg ligt heb je hier vele liften. De een nog ouder dan de ander en van sommige liften vraag je je af of ze niet elk moment in elkaar kunnen storten. De oudste lift is namelijk al in werking sinds 1883. Met horten en stoten word je omhoog of omlaag getakeld want vaak is de trap er niet als alternatief en zijn de houten gammele hokjes je enige vervoermiddel. De meest verrassende ervaring in Valparaiso was voor ons het bezoek aan Ex-Carcel, de voormalige gevangenis. In het begin leek dit niet veel soeps en na een paar minuten rondlopen over het binnenplein van de gevangenis wilden we eigenlijk alweer weggaan totdat een oude man ons benaderde: ´Habla español?´ Niels antwoordt met een grote ´Si!´ waarop hij mij naar voren duwt. De man zag er niet al te fris uit en ik zag er een klein beetje tegenop om het woord te doen. Voor ik het weet neemt de man ons mee naar de ramen van de gevangenis en vertelt hij ons in detail waar we zijn en hoe het gevangenisleven was toen de gevangenis nog in gebruik was. In de kleine kamers die we zien zaten 12 gevangenen. In totaal kon de gevangenis 250 personen kwijt. In werkelijkheid zaten 3000 mensen gevangen. Riolering was er niet wat betekende dat de behoeftes uit het raam werden gedaan. Water was er ook nauwelijks, jullie kunnen zelf de optelsom wel maken. Het kleine pitje petroleum wat ze hadden om op te koken werd gebruikt om stoned van te worden. Als ik hem vraag hoe het komt dat hij er zoveel van weet antwoordt hij met ´ik ben een ex-gevangene´. Ik slik en twijfel even of ik dat wel moet vertalen. Niet veel later vertelt hij ons over zijn ontsnapping samen met 13 anderen en laat hij de tunnel zien die ze destijds hebben gegraven. Na 3 maanden op de straat werd hij echter weer gevangen genomen en moest hij zijn tijd uitzitten, in totaal 14.5 jaar. Een van zijn vrienden is nooit gevangen genomen en schijnt ergens in Argentinie te leven. We krijgen te zien waar gevangenen gefusilleerd werden en zien de kogelgaten in de muur. De ruines van de gevangenis zijn beschilderd en achter elke tekening kent hij het verhaal. De gevangenis begint voor ons te leven. De oude man is erg blij met de tip die we hem geven. Dit is waarschijnlijk de beste toer met een gids die we in tijden hebben gehad!

We nemen afscheid van Simon en Stacey die teruggaan naar Santiago. Wij stappen in een bus om naar Mendoza, Argentinie te gaan. We rijden dwars door de Andes en genieten van het prachtige uitzicht. Het duurt even voordat de hele bus door de immigratie heen is, maar acht uur later komen we dan toch aan in Mendoza. Al snel komen we erachter dat alles hier draait om wijn, wijn en nog eens wijn. Ook eten we voor het eerst een heerlijke Argentijnse steak. Het vlees is hier echt te lekker! Vooral Niels bestelt het grootste stuk vlees dat ze op de kaart hebben en heeft in vier dagen al ruim 1.5 kilo vlees achter de kiezen! Via Campo Base boeken we een wijntoer waarbij we vier wijnkelders bezoeken (een grote wijnkelder, een middelgrote wijnkelder, een klein familiebedrijf en een biologische), een olijfoliefabrikant en een chocolade- en likeurfrabrikant. Om tien uur ´s morgens drinken we ons eerste glas wijn en niet veel glazen later zijn we vrienden met alle andere toeristen van de toer. Vooral met Rob en Adrienne uit Canada, Sven en Kristina uit Duitsland en Laura uit de UK hebben we een klik. We krijgen de verschillende processen te horen tijdens een rondleiding door alle bedrijven en het is erg interessant om de verschillen te zien. Als we om zeven uur ´s avonds weer terug rijden naar het centrum van Mendoza is iedereen helemaal rozig van de wijn. Wat een dag!
De dag erop hiken we door de Andes met Rob en Adrienne. Alles wat we omhoog lopen moeten we ook weer afdalen, alleen dit keer niet te voet maar aan een touwtje. Abseilen, de eerste keer voor mij en uiteraard met mijn hoogtevrees vind ik het doodeng! De eerste helling is maar 12 meter hoog en toch sta ik te trillen op mijn benen. Dat bungyjumpen en skydiven in Nieuw Zeeland heeft nog niet veel geholpen! Als laatste ga ik naar beneden terwijl een van de instructeurs tegen me blijft praten. Niels gaat uiteraard gemakkelijk naar beneden en geniet van het afdalen. Ik ben blij als ik weer met beide voeten op de grond sta. De tweede helling is 6 meter hoog en is alweer een beproeving. Ook hier daal ik voorzichtig af en al mijn spieren staan strak van de spanning. De laatste helling is 45 meter hoog. No way! Gelukkig kan ik hier naar beneden lopen en wacht ik vol spanning tot Niels naar beneden komt om foto´s van hem te kunnen nemen terwijl hij afdaalt. Bij het zien van de steile helling ben ik blij dat ik deze niet heb gedaan. Dat had ik toch nooit gedurfd! Tevens klimmen er mensen op dezelfde helling omhoog waardoor het extra moeilijk is om zigzaggend je weg naar beneden te vinden op de rechte rotsmuur. Om 5 uur ´s middags krijgen we eindelijk onze lunch! Iedereen heeft ontzettend veel trek. De groep was ook veel te groot, maar ach, we zijn in Zuid-Amerika. Welverdiend glijden we daarna in de ´hotpools´ met uitzicht op de Andes. Dit is pas genieten! In totaal genieten we vier dagen van de wijnstreek Mendoza, daarna is het toch echt weer tijd om door te reizen.

Onze volgende bestemming is Cordoba, een echte studentenstad. Maar ja, wat wil je ook met zeven universiteiten. De stad heeft een aantal heel mooie gebouwen en het bruist met jonge mensen. In de cafe´s raak ik aan de praat met de Argentijnen en ik merk op dat iedereen hier veel meer open is dan in Chili. De Chilenen zijn redelijk nors en je moet ze vriendelijk benaderen wil je ze bijvoorbeeld de weg vragen. In Argentinie hoef je maar vraagtekens op je gezicht te hebben of er komen mensen naar je toe om je de weg te wijzen. Niels vindt het alweer vreselijk dat hij niet kan communiceren met de mensen en ik fungeer net als op Frans-Polynesie als tolk. In het nationale museum van de universiteit van Cordoba hebben we een heel interessante toer met een gids. We lopen door de wandelgangen die de Jesuitenkerk verbindt met de universiteit. Geloof en wetenschap zijn hier nauw met elkaar verbonden. Ook ligt hier een grote collectie heel oude boeken. We zien zelfs een Elsevier terug uit 1661 en meerdere oud Nederlandse teksten. Heel interessant.

Na Cordoba is het toch echt tijd voor de hoofdstad van Argentinie: BUENOS AIRES!! Na de nachtbus komen we ´s morgens vroeg aan in deze bruisende stad. Hier treffen we Rob en Adrienne weer en ook Laura is van de partij die ons elke avond meesleurt naar een ander feestje. Desondanks weten we toch ons huiswerk te maken tussendoor voor de Spaanse lessen die we volgen. Vooral voor Niels zijn deze belangrijk. Omdat hij de enige is op de school met een beginnersniveau betalen we voor groepslessen maar krijgt hij priveles van Elena. Hierdoor gaat hij met sprongen vooruit en verbaas ik me hoeveel hij geleerd heeft in twee weken tijd. Voor mij was het vooral veel herhaling van de grammatica en het leren van nieuwe vocabulaire. Het was heel fijn om voor twee weken weer enigzins een ritme te hebben als onderbreking van het dagelijkse backpacken. Verbazend is het ook dat we de afgelopen twee weken ´druk´ vonden en dit alleen omdat we een dagelijkse verplichting hadden. Het reizen verandert toch enigzins je perceptie! Uiteraard eten we ook hier lekker veel vlees en drinken we heel veel wijn. Jammergenoeg is het wel erg koud! De middagen wandelen we door de stad, bezoeken we de markten, oude gebouwen, musea (vooral het museum Bellas Artes is prachtig) en houden we aan het eind van de dag een siesta. Het Argentijnse ritme is anders vrij lastig vol te houden. Ze doen alles zeker twee tot drie uur later dan wij. Om 20.00 uur ´s avonds zijn restaurants nog leeg. Rond een uur of 21.00 ga je pas uit eten. Een bar wordt pas gezellig na 00.00 uur en een club bezoek je pas om een uur of 03.00 een tijdstip waarop bij ons de stapavond al bijna ten einde loopt! Uiteraard kun je wel eerder naar binnen, maar ja, dan ben je de enige op de dansvloer!
Het eerste weekend gaan we ook gelijk naar een voetbalwedstrijd van Boca Juniors tegen Gimnasia LP. Hier krijgen we te zien wat echte voetballiefde is. Als een spandoek van de tegenstander voor een deel naar beneden valt in het vak van Boca waar wij zitten, klimmen de Boca-fans binnen no time in het spandoek om het ding naar beneden te halen en stuk te scheuren. Het doek geeft echter niet mee. Het volgende plan is om het spandoek in de brand te steken. Ook dit gaat nauwelijks, maar dit lukt uiteindelijk. Dit alles gebeurt nog geen meter bij ons vandaan en vol verbazing kijken we naar het fanatisme waarmee de Boca fans de Gimnasia LP fans uitjoelen. Op het voetbalveld staan de politie en de brandweer naar boven te kijken of alles wel goed gaat, maar zelfs als het doek brandt, wordt er niet ingegrepen. Blijkbaar is dit redelijk normaal. Tijdens de wedstrijd staat een Boca fan onophoudelijk mee te zingen met de liederen. Blijkbaar, als je niet zingt, word je in elkaar geslagen. Gelukkig zitten wij niet in het hooligan-vak waar deze regel geldt. En zelfs als Boca verliest staan de fans nog te zingen alsof er niets aan de hand is. Na een score van de tegenstander komt het vuurwerk tevoorschijn en vanuit het publiek worden vuurpijlen het veld op geschoten. Het stadion trilt en wij genieten van de sfeer. Geen moment hebben we ons onveilig gevoeld en de wedstrijd was een fantastische ervaring (zie ook het filmpje)!

Ook gaan we uiteraard naar een Tango show. Niels en ik vinden het fantastisch! Buenos Aires en de Tango zijn nauw met elkaar verbonden en dat zie je aan alles. Overal kun je Tango schoenen/kleren kopen, veel cafe´s laten de Tango zien terwijl je luncht, op straat dansen mensen de Tango om geld bij te verdienen of gewoon voor de lol, maar de show zelf is toch wel echt iets anders. Heel professioneel en we genietenruim eenuur lang in Cafe Tortoni, het oudste Cafe van Buenos Aires.

Buenos Aires telt verschillende leuke wijken die we allemaal bezoeken (Palermo, Boca, Recoletta, etc.). Twee weken lang slapen we in hostel Nomade II in de wijk San Telmo. Dit is een artistieke wijk met een gezellig plein waar de mensen de tango dansen op straat. Overal zijn winkels te vinden die antiek verkopen of artistiek werk of het nou schilderijen of handgemaakte leren tassen zijn. Alles kun je hier vinden. We bellen de Argentijnen die we op de Paaseilanden hebben ontmoet en gaan diezelfde zaterdag bij ze eten. Om 14.00 uur starten we met wijn en empanadas als lunch. Om 01.30 zijn we nog niet thuis. De argentijnse asado (BBQ) wordt aangezet. In Nederland maken we ons de hele dag druk met het snijden van stukjes vlees, het rijgen van stokjes, het maken van salades en pindasaus en het kopen van stokbrood. Hier kopen ze hompen vlees en in kilo´s gaat het op het vuur. Op een snijplank wordt het aan je gepresenteerd en je snijdt naar gelang behoefte een stuk van het vlees af. Puur vlees met hooguit wat peper en zout, mmm! De BBQ krijgt hier een heel andere dimensie. Ook leren we de dochters kennen van de familie Massa. De jongste is 12 jaar oud en doet mij aan Emilie denken. Ze spreekt vloeiend Engels dankzij haar tweetalige school. De Argentijnen bij wie we zijn uitgenodigd hebben het goed. Drie auto´s staan er voor de deur en in de achtertuin is een zwembad aanwezig. Na een paar dagen nodigt de andere Argentijse familie ons uit. Zij hebben ook een prachtig huis en verwennen ons met een afhaalmaaltijd van de lokale traiteur. Empanadas zoals wij ze nog niet hebben gehad in de stad! De uitnodiging was nogal last-minute, maar dat schijnt hier heel gewoon te zijn. Ook al ben je je huis aan het schilderen en je vriendin belt je om op de thee te komen dan laat je de boel de boel en vertrek je. In Nederland moeten wij de agenda´s pakken om wat af te spreken. Alles gaat hier een stuk makkelijker met veel minder regels. Best wel lekker eigenlijk! De Argentijnen zijn schatten, verwennen ons tot in de puntjes (we krijgen zelfs prachtige wijnen om mee te nemen naar het hostel) en voor mijn verjaardag wordt de champagne uit de kast getrokken. Beter had het niet gekund! Toch missen we op dit soort dagen ´thuis´. Het blijft toch anders om met vreemden je verjaardag te vieren in plaats van met je vrienden en je familie. Overigens, bedankt voor alle felicitaties!

Met een klein beetje weemoed verlaten we morgen Buenos Aires om naar Colonia te gaan in Uruguay. Aan de andere kant is het de tijd om te vertrekken. De minister van volksgezondheid heeft hier besloten alle scholen twee weken langer vakantie te geven vanwege de varkensgriep of zoals ze dat hier noemen de ´Gripe A´. Ook worden veel instellingen gesloten, musea, bioscopen, grote winkelcentra, etc. Steeds meer mensen dragen een mondkapje en we merken dat er ook steeds minder mensen zijn in de clubs. Dus, als alles dicht is, dan maar een plek opzoeken waar we wel vrolijk verder kunnen reizen! Hasta luego!