In Uruguay zijn Niels en ik vrij kort gebleven. In het kort hebben we alleen Colonia en de hoofdstad Montevideo aangedaan. Colonia was een gemoedelijk dorpje tegenover Buenos Aires aan de andere kant van de Rio de la Plata en we arriveerden daar met de boot binnen een uur. Zowel Colonia als Montevideo hebben we in een dag bezocht. Het was heel leuk om weer een ander Zuid-Amerikaans land te zien, maar achteraf baalden we een beetje omdat we vanuit Montevideo niet gemakkelijk door konden naar Iguazu Falls. Hiervoor moesten we weer terug naar Buenos Aires! Dit heeft ons wat extra tijd gekost, maar ach.. nu konden we eindelijk wel een keer een ´super cama bus´ boeken. Dit is de meest luxe bus waarbij je om te slapen helemaal plat kunt, je fatsoenlijk te eten krijgt waarbij wijn en champagne wordt geschonken en je van een eigen televisiescherm gebruik kunt maken met de nieuwste bioscoopfilms en dat alles voor een schamele 6 euro extra per persoon. De 16 uur in de bus vlogen op deze manier voorbij en met onze nieuwe Deense vrienden Simon en Mette uit de bus checken we in bij een hostel in Puerto Iguazu.

Meerdere reizigers raadden ons aan eerst de Braziliaanse kant van de watervallen te gaan bekijken en daarna pas de Argentijnse kant. Met Simon en Mette deelden we een taxi om voor een dag de grens over te steken naar Brazilie. Het weer zat helaas niet mee en door het hoge vochtigheidsgehalte kreeg onze camera kuren. We konden geen foto´s meer maken! Simon had gelukkig een onderwaterhuis voor zijn camera en gelukkig hebben we hem kunnen porren wat foto´s van ons te maken bij de watervallen. Thanks Simon! De Braziliaanse kant van de watervallen gaf ons een prachtig overzicht van de watervallen aan de Argentijnse kant maar de volgende dag toen we naast de waterval ´El Diablo´ stonden in Argentinie hielden we onze adem even in. Wat was dit gaaf! Wij genoten van het bulderende geluid van deze enorme waterval. Omdat we geen genoeg konden krijgen van de watervallen bezochten we de Argentijnse kant twee dagen en zelfs toen was het aanpoten om door het hele nationale park te lopen. De boottocht die je aan de voet van een waterval brengt waarna je helemaal nat de boot uitstapt was ook zeker de moeite waard!

Na drie dagen nemen we afscheid van Simon en Mette die hun weg vervolgen naar Brazilie. Wij pakten de bus naar Salta een plaats in het noordwesten van Argentinie. Dit was afzien! Alleen semi-cama stoelen waren nog beschikbaar en dat voor een busrit van 26 uur (normaal 24 maar wij hadden nog een ongeluk op de weg ook)! Met een houten kont kwamen we aan en we waren blij weer even de benen te kunnen strekken! Vooral Niels die met zijn lange stelten nogal opgevouwn zat! In Salta hebben we twee heel mooie excursies gedaan. Een naar Cachi waar de enorme cactusvallei het hoogtepunt van de dag was, de ander naar Humahuaca waar alles draaide om lokale markten en de berg genaamd ´siete colores´ waar wij de zeven verschillende kleuren van zeven verschillende mineralen in de berg konden aanschouwen, prachtig! In Salta zijn we uiteindelijk langer gebleven dan nodig omdat de grens met Chili was ondergesneeuwd waardoor onze bus naar San Pedro de Atacama niet ging. Elke middag gingen we langs het busstation in de hoop goed nieuws te krijgen om de volgende dag te kunnen vertrekken. Uiteindelijk was het zover en dit was een van de mooiste busritten die we hebben gehad. Het landschap in de Andes was prachtig dus in slaap vallen om wat uurtjes in te halen was er dit keer niet bij.

Nadat we de grens waren overgestoken riep de buschauffeur: ¨San Pedro de Atacama¨! Buiten zagen we zand, zand en nog eens zand. Hmm.. we zijn er. De omgeving verschilde drastisch met dat wat we tot nu toe van Zuid-Amerika hadden gezien en San Pedro was een ervaring op zich. Vanwege de hoogte waren Niels en ik binnen no time uitgeput. Desondanks waagden we het toch om voor een hele dag een mountainbike te huren en op hoogte in de brandende zon helemaal stuk te gaan. In de ochtend wilden we naar de Quebrada del diablo, een luttele 7 kilometer volgens de kaart. Wij hadden er de hele ochtend en het begin van de middag voor nodig! Onderweg moesten we drie rivieren oversteken, iets wat de kaart en de man van de fietsverhuur ons even vergat te melden. Maar als echte Hollanders die graag fietsen lieten we ons niet uit het veld slaan. De schoenen gingen uit, de broek werd opgerold en zo deden we een poging het ijskoude, sterk stromende water meester te worden! Onze moeite werd beloond want het fietsen bij La Quebradad del Diablo was prachtig! Langs hoge rotswanden, in smalle kloven en onder natuurlijke bruggen van steen konden we eens echt mountainbiken! Aan het eind lieten we de fietsen even voor wat ze waren om een berg te beklimmen en van bovenaf ons ´fietspad´ te bekijken! Om twee uur waren we weer terug in San Pedro, hoog tijd voor de lunch! En om vier uur stapten we alweer op de fiets om naar de Valle de la Luna te gaan. Een nationaal park waar je een prachtige zonsondergang kunt bewonderen. We waren nog helemaal kapot van onze ochtend fietstocht, maar begonnen toch aan de tocht van 24 kilometer retour. Eenmaal in het park werd het landschap nog heuvelachtiger (tja, dit zijn wij als Hollanders natuurlijk niet gewend) en op een te steile helling besloot ik te gaan lopen. Niels volgde mijn voorbeeld en dit was een goede zet. Een pick-up truck stopte en de aardige Chileen achter het stuur bood ons een lift aan! Daar zaten we dan, helemaal uitgeput met onze fietsen achterin een auto. De pick-up bleek te behoren tot een stoet van nog twee andere auto´s waar de rest van de familie in zat, opa, oma, alle kinderen en kleinkinderen, iedereen had belangstelling voor ons. En zo konden Niels en ik ons Spaans weer een beetje oefenen. Wij boden aan de familiefoto te nemen zodat iedereen op de foto stond wat erg werd gewaardeerd. In het prachtige maanlandschap haalde de oom van het gezelschap zijn fluit tevoorschijn om iedereen in een keer stil te krijgen en de noten uit de fluit door de vallei te laten galmen. Daarna was het voor ons toch tijd om afscheid te nemen van de familie Caballero omdat wij voor het donker nog terug moesten fietsen. Helaas hebben we door ons avontuur met de Chilenen een groot deel van de zonsondergang gemist op de hotspot van de vallei, maar alsnog was deze niet teleurstellend. Wij hadden een heel mooie dag gehad. Met onze lampen op het hoofd fietsten we de laatste weg, helemaal omhoog terug naar San Pedro. Ik had het idee dat ik steeds harder moest strappen om Niels bij te kunnen houden die mij op een gegeven moment maar begon te duwen. Toen we vanaf het asfalt weer op de onverharde weg terecht kwamen bleek waarom: ik had een lekke band! Niels had geen zin om deze in het donker te plakken en we waren er toch al bijna. De laatste 20 minuten ben ik toen maar gaan lopen. Uiteindelijk lagen we om 8 uur ´s avonds uitgeput op bed. Wat een dag!
Een van de andere hoogtepunten in San Pedro was de sterrentoer via ´Star gazing observatory´. Een knotsgekke Fransman helemaal gepassioneerd van zijn vak en zijn eigen telescopen maakt, leidde de toer die in zijn achtertuin, een paar kilometer buiten San Pedro, plaatsvond. Via telescopen konden wij sterrenclusters, constellaties, supernova´s, planeten en nog meer fonkelend moois aanschouwen. De melkweg was met het blote oog overduidelijk zichtbaar en ze hadden ons met gemak in een hangmat kunnen leggen om ongelimiteerd sterren te kunnen kijken mits het niet zo ijskoud was! De warme choco na afloop was dan ook meer dan welkom terwijl onze Fransman nog even door draafde over zwarte gaten!

Met reisagent Cordillera hebben we uiteindelijk onze drie-daagse trip naar Uyuni, Bolivia geboekt. Met Johannes (Duitsland) en Ijoya (NL), Nora en Ana (Denemarken) deelden wij onze jeep waarin we met gids Johnny de weg naar de zoutvlaktes van Uyuni zouden afleggen. In totaal bestond onze kolonne uit drie jeeps en in de twee andere zaten nog vijf Nederlanders, vier studievrienden (Daan, Ruud, Jochem, Nicole) en een vader (Minne) die we tijdens de sterrentoer al hadden ontmoet. Onder het mom van ´soort zoekt soort´ duurde het niet lang voordat de klik er was en er werd weer eens ouderwets geklaverjast waar vooral Niels mee in zijn hum was! Dit had hij tenslotte al ruim acht maanden moeten missen. Overdag was het genieten van het landschap, foto´s maken van de bergen, de lama´s en alpaca´s, de meren met flamingo´s en op de laatste dag gebruik maken van het optisch bedrog op de zoutvlakte, terwijl het elke avond afzien was in de kou waarbij het hele lichaam was bedekt met kleding, maar de vingers het moesten ontgelden om als echte ´die-hards´ de kaarten op tafel te kunnen gooien. Met kleren en al lagen we in bed en een aantal onder ons had flinke last van hoofdpijn veroorzaakt door de hoogte (4300 meter voor de eerste nacht). Gelukkig werd dat gaanderweg iets minder, voornamelijk omdat we iets daalden. En de tweede nacht in een echt zouthotel (een hotel helemaal gemaakt uit zoutblokken) was voor de Uyunitoer zeer aangenaam.
Op de laatste dag was onze chauffeur wel erg vrolijk en nam hij met de jeep iets meer risico dan normaal. Omdat ik voorin zat kon ik de alcoholgeur die om hem heen hing ruiken. Oei! Niet veel later begon hij zelf dat het hem speet dat hij een biertje had gedronken omdat het zijn verjaardag was (en dat al om 9 uur ´s morgens, kunnen ze hier niet tot de avond wachten?). Of dat laatste nou waar was of een smoes om te drinken.. wie zal het zeggen. Wel hielden we hem in de gaten dat hij niet nog meer ging drinken gedurende de dag en uiteindelijk zijn we veilig in Uyuni aangekomen vanwaar we met onze nieuwe Nederlandse vrienden gelijk een bus boekten om naar Sucre door te reizen, de politieke hoofdstad van Bolivia. Een niet te vergeten detail: in Uyuni overhandigde Minne ons een overheerlijke zak drop overgevlogen vanuit Nederland, dankjewel Minne!!

In Sucre hebben we een paar heerlijke dagen beleefd waar alles in het teken stond van relaxen en KAARTEN :-)! Vooral de laatste dag hebben we op een balkon van een restaurant aan het centrale plein in Sucre de hele dag in de zon zitten kaarten. Het was heerlijk! Als de ober kwam met nieuwe biertjes was dat bijna vervelend omdat er geen plek voor op tafel te vinden was. Ok, we hebben nog iets leuks gedaan in Sucre, met de dinotruck hebben we dinosaurussporen bekeken in een berg. Na de uitleg van de gids was het erg interessant. Daarvoor vroegen we ons af wat de mijnafgravingen deden naast het museum? Je kunt het wel raden, dat waren dus de dinosporen.

Vanaf Sucre zijn we doorgegaan naar Potosi, de hoogste stad in de wereld op 4100 meter en vroeger een van de rijkste steden ter wereld dankzij de zilvermijn, nu voornamelijk een groot toeristentrekplijster voor mijntoers aangezien de mijn redelijk uitgeput is. Desalniettemin probeert een aantal Boliviaanse mijnwerkers waaronder 800 kinderen nog steeds hun kost te verdienen met het dagelijks zoeken naar mineralen in de donkere, stoffige gangen met weinig zuurstof en werken ze soms 24 uur achter elkaar door, kauwend op cocabladeren om staande te blijven in de hoop dat Tio, de god van de mijn, hun het geluk schenkt mineralen te vinden. Hoe we dit weten? Ook wij hebben een toer gemaakt in deze mijnen, kruipend door de donkere gangen met een mondkap op in een poging het stofgehalte dat je inademt te minderen. Ook wij hebben naast de Tio gezeten en mineralen voor de mijnwerkers gewenst met onze gids terwijl we 96% alcohol dronken voor geluk. Zelf trok ik de stof, de hitte en het gebrek aan zuurstof op een gegeven moment niet meer. En nadat al 5 anderen uit onze groep waren afgetaaid vroeg ook ik de gids me terug te brengen naar de frisse buitenlucht. Niels heeft uiteraard de hele toer afgemaakt om tot de derde verdieping in de mijn te verdwijnen en de mijnwerkers blij te maken met de frisdrank en de cocabladeren die we eerder die dag voor ze op de mijnmarkt hadden gekocht. Gelukkig zag ik Niels een half uur later weer terug en toen was het tijd om het dynamiet af te steken dat we ook op de markt hadden gekocht. Wat een knallen! Echt een ervaring om van dichtbij mee te maken!
Onze tweede dag in Potosi begon Niels zijn maag op te spelen en hebben we de hele dag in onze kamer van hostel Koala Den (aanrader!) tv gekeken. De hele dag hebben we crimi´s kunnen kijken zoals CSI, heerlijk! Gek genoeg beginnen we dit soort ´gewone´ dingen steeds meer te missen!

In een voor Boliviaanse standaard zeer goede bus (de kippenbus hebben we tot nu toe nog niet gezien) hebben we de nacht doorgebracht om ´s morgens op het busstation in de hoofdstad La Paz uit te kunnen stappen. Lopend zijn we naar het Adventure Brew Hostel gegaan waar een heerlijk pannenkoekenontbijt en een gratis biertje per dag uit de eigen brouwerij ons op stonden te wachten. La Paz is een fantastische stad om vanaf een afstand te zien. Het lijkt dan heel erg op een grote kom waarin vanaf de bodem tot op de stijle zijkanten huizen zijn gebouwd. Vanaf ons hostel hadden we een prachtig uitzicht op de bergen in de verte en in het donker was het lastig de lichten van de huizen te tellen, zoveel als het er waren. Onze excursie naar de berg Chacaltaya was een van de betere dingen die we hebben gedaan in de omgeving van La Paz. De bus brengt je normaal naar een hoogte van 5230 meter waarna je de laatste 200 meter te voet naar de top zelf moet afleggen. De dag dat wij gingen lag er sneeuw en ijs op het laatste stuk van de bochtige bergweg waardoor de buschauffeur het niet veilig achtte verder te rijden. Ruim vier uur hebben we gezwoegd om boven te komen waarbij de ijle lucht ons op begon te breken maar we hebben het gehaald! Het uitzicht was prachtig, maar voornamelijk de ervaring om op een dusdanige hoogte te hiken en de top te halen gaf de grootste voldoening.

In een klein vliegtuigje van Amazonas zijn we vervolgens naar de Amazone van Bolivia gevlogen om een Jungle en een Pampa toer te doen. Deze vluchten gaan alleen als het niet regent omdat de landingsbaan van gras is. Bij de Jungle toer hadden we redelijk pech. De motor van onze boot deed het niet en de wachttijd van 11 minuten om de motor te vervangen zoals ons werd gezegd liep uit tot zeker 5 uur vertraging. Onze eerste dag in de Jungle was weg! De tweede dag in de Jungle hebben we enorm veel regen gehad en drijfnat kwamen we terug in Rurrenabaque. Toch hebben we met onze gids een paar mooie lopen door het dichtbeboste gebied kunnen maken en heeft hij ons een en ander gepoogt bij te brengen over de medicinale werking van verscheidene bomen en planten. Geloof het of niet, een van de bomen ruikt onder zijn bast net als knoflook en wordt dan ook in de keuken gebruikt door de lokale mensen. Terug in Rurrenabaque liet de regen zich niet meer zien en was het lekker tropisch warm. Tijd voor een ijsje dus! We staan nog maar net gebogen over de diepvries om een ijsje uit te zoeken of ik word op mijn been getikt. Als ik omlaag kijk zie ik een vies meisjesgezicht met zulke grote vragende ogen, dat het afstaan van mijn ijsje zo gedaan was. Vlak daarna lacht ze en zet ze een grote keel op. Niet veel later komen haar broertjes en zusjes van de straat naar binnen rennen. Tja, die wilden natuurlijk ook allemaal een ijsje. Ach, voor 1 Boliviano per stuk (10 eurocent) kon het er bij ons wel vanaf en hadden we de lokale straatkinderen blij gemaakt.
De Pampa trip ging ons stukken beter af. Niet alleen hadden we prachtig weer, ook hadden we een groep leuke mensen op onze boot en stond het geluk ons toe maar liefst twee Anaconda´s in het wild aan te treffen. Hiervoor moesten we wel ruim twee uur door de zeer natte pampa trekken waarbij je af en toe met laars en al diep in de modder wegzakte! Tijdens de boottochten langs het water konden we meerdere watervogels aanschouwen, honderden aligators en kaaimannen lagen op de oevers bij te warmen in de zon en af en toe kwam er een roze dolfijn ons gedag zeggen. Van te voren hadden we nooit gedacht in hetzelfde water te zwemmen met deze roze dolfijnen terwijl de krokodillen op de oevers op de loer lagen. Op onze vrije middag besloot Niels zelfs voor de lol in het water te duiken bij de krokodillen (zie foto). Het vissen naar Piranhas stond ook op het programma en Niels heeft er maar liefst vijf gevangen! Genoeg om voor de lunch op de barbeque te gooien. Veel vlees zit er helaas niet aan. In Rurrenabaque zijn we weer helemaal bijgekomen van de bijwerkingen die de hoogte op je lichaam heeft. Onze eetlust was weer terug en in een t-shirt konden we weer genieten van de zon in plaats van ik weet niet hoeveel lagen op je lichaam te dragen om de kou van de hoogte te bestrijden!

Na een week vlogen we weer terug naar La Paz om op de ´World´s most dangerous road´ te fietsen. Achteraf kunnen we zeggen dat deze benaming nogal overdreven is. Er rijden geen auto´s en vrachtwagens meer op deze weg en voor een fiets is het breed genoeg om niet over de rand te glijden en in het ravijn te vallen zoals voorheen wel met vrachtwagens is gebeurd die elkaar probeerden in te halen op de smalle bergweg. Desalniettemin was de stijle onverharde weg naar beneden spectaculair genoeg om een prachtige dag te hebben! En uiteraard is het altijd fijn om met de auto omhoog te worden gebracht om daarna zelf op volle snelheid 64 km af te dalen vanaf 4700 meter naar 1100 meter boven zeeniveau! Onze fietsen hadden ook dubbele vering en schijfremmen voor extra veiligheid en comfort. Zeker doen als je van fietsen houdt!
Ook hebben we nog een poging gewaagd de San Pedro gevangenis te bezoeken, maar helaas werden daar de toers niet meer gegeven.

Copacabana was onze volgende bestemming en ruim 10 dagen ervoor hebben we (voor het eerst op aanraden van andere reizigers) een reservering gemaakt voor een prachtig onderkomen genaamd Las Olas uitkijkend op Lake Titicaca. Ons eigen ´huisje´ voor drie dagen met hangmatten binnen en buiten, een deel van de woning geheel van glas om de warme zon binnen te laten komen en te kunnen genieten van het prachtige uitzicht. Een dag hebben we ´Isla del Sol´ bezocht waar we oude Inca ruines konden aanschouwen en ontmoetten we Mark en Dominique (NL) met wie we diezelfde avond in La Cupula een heerlijk diner nuttigden! De tweede dag besloten we helemaal niets te doen behalve genieten van ons luxe stulpje. Op de markt hebben we boodschappen gedaan zodat we de volgende ochtend weer eens ouderwets met een uitsmijter konden ontbijten! Lake Titicaca bevalt ons wel met alle rust die het uitstraalt. Puno is onze volgende bestemming. We gaan dus de grens over naar Peru om vanaf de Peruaanse kant ook de eilanden op het meer te bezoeken en om er bij een lokale familie een nacht te verblijven. Het zal ons benieuwen!