Puno, Peru. In het eerste opzicht verschilt Peru niet zo veel van Bolivia. De mensen lijken op elkaar, de vrouwen dragen nog steeds hun kinderen de hele dag op hun rug in een fel gekleurde doek, het eten is vergelijkbaar, het klimaat hetzelfde, het grootste verschil is in eerste instantie het geld en de waarde ervan. Van de ´goedkope´ Bolivianos stappen we nu over op de Sol, welke eigenlijk ook niet heel ´duur´ is voor ons, maar na de Boliviaanse prijzen is het toch wel even wennen dat we voor dezelfde chocoladebar op straat eerst voor 5 eurocent konden kopen en nu voor 30 eurocent :-).
Na het inchecken zijn we er gelijk op uit gegaan om een toer te boeken die ons naar de eilanden op het meer Titicaca zou brengen en die ervoor zorgde dat we de volgende ochtend veel te vroeg de wekker hoorden rinkelen. Met een tas vol verse groente en fruit en een kleurboek en kleurpotloden die als geschenk gaan dienen voor ons gastgezin op het eiland stappen we op de boot. Eerst bezoeken we de Uros eilanden. Deze eilanden zijn drijvende eilanden en gemaakt van riet. Regelmatig wordt er een nieuwe rietlaag op het eiland gelegd omdat de onderkant van het eiland langzaam wegrot in het water. Het Uros volk is daar jaren geleden gaan wonen om zichzelf te beschermen tegen invloeden van andere volken, waaronder de Incas, en het verplaatsen van hun eiland was hun defensie mechanisme. Zo konden ze o.a. hun eigen taal het Quechua behouden terwijl er rondom Puno naast het Spaans nog Aymara wordt gesproken. Nu zijn de Uros een toeristenattractie geworden die tegen betaling maar al te graag toeristen op hun handgemaakte rietenboot laten varen. Omdat Niels zijn maag nog steeds raar doet, blijft hij op de motorboot een dutje doen terwijl ik met Luxemburgers Claude en Jackie een rondje op het rieteneiland loop en vervolgens uiteraard ook op de rietenboot een tochtje op het meer maak. Toeristenattractie of niet, het blijft wonderbaarlijk om te zien hoe deze mensen leven en om een kijkje te nemen in hun rieten huizen.

Na de Uros is het tijd om naar het eiland Amantani te gaan. Niels en ik komen terecht bij Estevan en zijn gezin, althans dat dachten we. De kinderen waren namelijk op dat moment op school in Puno en komen alleen in het weekend thuis. Alleen zijn vrouw zat in de keuken welke ik mocht helpen met het klaarmaken van het lokale eten terwijl Niels als eerste het toilet en daarna het bed uitprobeerde. Toen we de tas met vruchten voor haar neus hielden begonnen haar ogen te lachen. Lekker! riep ze in het weinige spaans dat ze sprak omdat de voertaal hier Aymara is. Het eten was overigens heerlijk! Aan het eind van de middag beklom ik met de Luxemburgers de berg op het eiland om de ondergaande zon te kunnen bekijken terwijl Niels door onze ´mama´ werd verzorgd, rare kruidenthee moest drinken en een ritueel op bed kreeg waarbij alcohol uit een of ander klein flesje op zijn voorhoofd werd gewreven en waaraan hij moest ruiken. Na het avondeten kwam onze ´mama´ weer langs en ik moest mijn trui uit doen om vervolgens een witte blouse met borduursels aan te trekken. Over mijn broek ging een knaloranjerok, om mijn middel een gekleurd centuur, op mijn hoofd een zwarte doek en ik was klaar voor het feest! Onze ´papa´ Estevan nam mij mee naar het buurthuis waar de andere families ook waren. Op het podium stonden mannen te fluiten en te trommelen en voor ik het wist werd ik door Estevan op de dansvloer geboden. Binnen no time had ik het warm met al die lagen kleren en genoot ik van het grappige dansritueel van deze mensen die bijna alle toeristen die aanwezig waren op de dansvloer kregen. Een heel leuke avond en ik vond het jammer dat Niels deze moest missen. Gelukkig voelde hij zich de volgende ochtend alweer wat beter. De thee had wonderen verricht (ook ik had deze thee moeten drinken) en beiden hoefden we de komende dagen niet meer rapido naar de baño! Helaas moesten we alweer afscheid nemen van onze familie en om hen financieel te steunen kochten we nog wat handgemaakte souvenirs die uiteraard het dubbele in prijs waren vergeleken bij de souvenirs in Puno.
Het laatste eiland van onze tweedaagse trip was Taquile. Vermoeid door de hoogte en de zon hebben we daar alleen geluncht en lekker op het gras aan het water gelegen om bij te komen voordat we de bootrit terug naar Puno zouden maken. Een zeer geslaagde twee dagen.

Arrequipa bezoeken we omdat we vanaf daar de Colca Canyon willen gaan hiken. Maar eerst stoppen we met de bus bij Cruz del Condor. Vanaf hier zien we ruim 30 Condors vliegen. Voor ons langs zoeven ze de Colca Canyon in. Sommige rusten op een plateau voor onze neus en als ze weer klaar zijn voor vertrek zien we ze hun enorme vleugels uitspreiden voor ze de sprong in het diepe wagen en door de lucht glijden. Prachtig! Daarna worden we afgezet bij het beginpunt van het looppad. In twee dagen dalen we af naar het dal en klimmen we weer omhoog naar 3100 meter. En dat was zwaar! Zelfs als je denkt dat naar beneden lopen makkelijk is, als het te lang duurt word je daar helemaal zat van! Het continu afremmen breekt onze ongetrainde spieren op. Desalniettemin genieten we enorm van het uitzicht omdat we dichter en dichter bij het dal en de oase komen waar we tevens de nacht doorbrengen. We nemen een snelle duik in het zwembad die op dat moment erg verfrissend is! De volgende ochtend beginnen we om 5 uur met lopen om de steile klim die gemiddeld drie uur duurt te starten voordat de felle zon onze weg bemoeilijkt. Voornamelijk ik heb moeite met de weg omhoog en Niels lijkt wel een berggeit, die wil alleen maar sneller. Uiteindelijk doen we er twee en een half uur over en zijn we trots dat we de top hebben gehaald. Een welverdiend ontbijt staat op dat moment voor onze neus voordat de bus ons komt ophalen om terug te gaan naar Arequipa. En wie stappen er uit deze bus? Nienke en Micha. Nienke is een studievriendin van Niels en hij is perplex over het feit dat ze elkaar op deze onverwachte manier tegenkomen! Helaas was het bijkletsen van korte duur omdat zij de toer gingen doen die wij net hadden gedaan en de bus moest gelijk weer door.

Vanaf Arequipa reizen we door naar Cuzco. Een stad met veel mooie gebouwen, een prachtig centraal plein en rondom de stad zijn vele Inca ruïnes te vinden in de ´heilige vallei´. We verblijven hier een paar dagen in ´het huis van oma´ voor maar 20 sol per kamer per nacht (5 euro!!). De lokale markt om de hoek biedt voldoende gelegenheid voor een goedkoop ontbijt. Als enige toeristen tussen de Peruanen nuttigen ook wij ons broodje ei en verse jus en kletsen we lekker mee in het Spaans. Na een paar dagen herkennen de verkoopsters ons en worden we nog vrolijker verwelkomd. De grote emmers jus staan dan al klaar voor onze neus en we hoeven niet meer te bestellen omdat ze inmiddels weten wat we lekker vinden. Heel fijn! Een van de andere eetspecialiteiten die we hebben ervaren in Peru is het eten van CAVIA! Eenmaal op je bord voor je neus lijkt het net een rat die te lang in de oven heeft gezeten. Maar, als zij zeggen dat we een cavia geserveerd krijgen geloven we dat natuurlijk gewoon! Prima om een keer te proberen, maar erg veel vlees zit er niet op. Niels heeft zich de hele avond rotgekluifd op de botjes!
Na het zien van de kleinere ruïnes in de heilige vallei vertrekken we naar de highlight van Peru: Machu Picchu (MP)! Hiervoor moeten we de trein nemen naar Aguas Calientes. De volgende ochtend gaat daar de wekker te vroeg en beginnen we in het donker om 4 uur met de klim naar de entree van MP om een van de 400 kaarten voor Wayna Picchu te bemachtigen. Dit is de berg naast MP waarop ook ruïnes zijn gebouwd en vanaf waar je een prachtig uitzicht hebt op MP. We lopen langs de bushalte waar op dat moment al zeker 150 mensen aan het wachten zijn en die wachten op de bus van 6 uur! Vrolijk stappen we door met de wetenschap dat we er in ieder geval voor deze mensen zullen zijn! Maar de klim omhoog valt ons redelijk zwaar. Onze zaklamp geeft niet genoeg licht en de Inca traptreden zijn zo stijl en ongelijk dat we op moeten passen dat we niet onderuit gaan. Gelukkig heeft iedereen die we onderweg tegen komen het zwaar en zijn we met zijn allen lekker aan het zweten. Eenmaal boven was het het allemaal waard want we zitten bijna vooraan in de rij! Als om 6 uur de poorten van MP open gaan krijgen we nummer 29 en 30 voor Wayna Picchu terwijl achter ons nog een paar honderd mensen zijn aangeschoven. Omdat de eerste busladingen er nog niet zijn kunnen we prachtige foto´s maken van MP waarop nog geen mens te zien is en nuttigen we vanaf het uitkijkpunt ons welverdiende ontbijt terwijl we de zon op zien komen en foto´s blijven maken. We blijven ons verbazen over het feit dat de Incas zoiets prachtigs hebben neer kunnen zetten op zo´n ongehoorde en bijna onmogelijke plek! Om 10 uur maken we de klim naar Wayna Picchu welke alles meevalt vergeleken met de loop van die ochtend. Bovenop deze berg blijven we lang zitten om van het uitzicht te genieten op MP. Prachtig! Als we aan het eind van de dag terug lopen naar Aguas Calientes zijn we helemaal kapot van al het lopen in de brandende zon en genieten we van een koude douche in ons hotel en een goede maaltijd in een restaurant.

Met de trein gaan we terug naar Cuzco vanwaar we doorgaan naar Ica en Huacachina. Dit laatste plaatsje is een oase midden in de woestijn en er staan eigenlijk alleen maar een paar hotels en restaurants. De grote trekpleister hier is het rijden in een buggy over de zandduinen met tussendoor het sandboarden! De rit in de buggy is ongehoord gaaf! Zeker het moment dat je een duin op rijdt en de voorkant van de auto even geen grond onder zich heeft en naar beneden klapt op de top om de duin aan de andere kant weer af te glijden. Vlinders in je buik! Het sandboarden gaf ook een kick! Hard dat we naar beneden gingen! Board onder je buik, liggen, zetje van de gids en gaaaaaan!! Ik heb denk ik de hele woestijn bij elkaar geschreeuwd en Niels kwam niet normaal ver!
De volgende dag gaan we door naar Pisco om naar de Islas Balestas te gaan of ook wel de ´Poor man´s Galapagos´ genoemd. Het stikt hier namelijk van de vogels! We zien duizenden Guano vogels die de eilanden wit hebben gemaakt omdat ze er een dikke laag Guano-poep op hebben achtergelaten! Als de wind onze kant op staat kun je ook maar beter je neus dicht knijpen! Maar het zien van zoveel vogels bij elkaar is wel heel indrukwekkend!

Lima is onze laatste stop in Peru en tevens onze laatste stop in Zuid-Amerika! De twee dagen die we hier hebben zijn meer dan genoeg. Een van de leukere dingen die we hebben gedaan is het bezoeken van het fonteinenpark. Als het donker wordt gaat het park open en de grote en verschillende fonteinen worden prachtig verlicht terwijl klassieke muziek overal uit de boxen galmt. Heel mooi! Een speciale eetervaring beleven we in het klooster. Een Franse moederoverste heeft daar een restaurant opgezet om geld voor de kerk in te zamelen. Door de nonnen worden we bediend en om 9 uur wordt door hen het Ave Maria voor ons gezongen. Heel bijzonder! Ook gaan we twee keer naar de film voor 1.25 eur/per persoon. Het goedkope, indrukwekkende, interessante en afwisselende karakter van Zuid-Amerika gaan we zeker missen!

We hebben een stopover op Miami voordat we doorgaan met onze reis in Midden-Amerika. Hier blijven we 5 dagen om op het strand te relaxen! Miami is veel plastic fantastic en het gaat er vooral om het bekijken en bekeken worden met als grote tegenstelling dat we in sommige winkels alleen maar Spaans kunnen spreken met het personeel. Onze taxichauffeur spreekt ook geen woord Amerikaans, oftewel in Amerika kan weer alles! Het is overdreven warm in Miami en de airco in onze hotelkamer is dan ook meer dan welkom! Want zelfs een duik in de zee is niet voldoende om af te koelen. Het water lijkt zowaar wel warmer dan de temperatuur in de lucht! Met Mark en Dominique die we eerder in Bolivia hebben ontmoet en nu ook in Miami zijn spreken we regelmatig af om op het strand te liggen, te beachballen, perudo te spelen -soms zelfs in de zee- en cocktails te drinken. Ook Dennis (een van mijn beste vrienden) is op dat moment in Miami te vinden met twee vrienden en op Niels verjaardag gaan we dan ook met zijn allen stappen. Dennis (de schat!) heeft voor ons overdreven veel drop en koekjes meegenomen uit NL die we maar al te graag in ontvangst nemen! In ruil daarvoor krijgt hij van ons een paar zware kilo´s kleding, souvenirs en andere bij elkaar verzamelde rotzooi! Dennis, we owe you! Nogmaals heel erg bedankt! De dagen in Miami vliegen voorbij en voor we het weten zitten we alweer in het vliegtuig op weg naar Midden-Amerika, Belize City!