Het warme Miami verruilen Niels en ik voor het evenzo warmeeiland Caye Caulker inBelize. Eenmaal uit het vliegtuignemen we gelijk een taxi, met ditmaal wel een fatsoenlijk Engels sprekende chauffeur, endaarnade boot om op dit eiland terecht te komen. Als we eenmaal weer land onder onze voeten hebben na een half uur varenworden we door de eerste rastafari verwelkomdmet een accent dat ons het meest doet denken aan Jamaica. Nadat ons gevraagd wordt waar we vandaan komen hadden we het woord Nederland nog niet uitgesproken of we werden verwezen naar de enige coffeeshop op het eiland waar we volgens onze ´gastheer´ legaal drugs konden kopen. Fijn! Zijn we daarvoor zo ver van huis! Gelukkig is Gilberteen goede bekendeop het eiland en kon hij ons helpen bij het vinden een goedkoop hotel want tot nu toe vinden we Belize maar wat duur! De instelling ´Midden-Amerika is goedkoop´ moet je voor Belize nog maar even laten varen.

Vanaf Caye Caulkerdoen we twee keer een snorkeltoer. Een daarvan was op een zeilboot met Raggaemuffin toers waar we Mike en Marjolein (ook uit A´dam)ontmoeten. We kletsen erop los in het Nederlands waardoor we onbewust in onze eigen gezelligheid de andere toeristen een beetje buitensluiten. Tussen hetkletsen door werd er natuurlijk ook gesnorkeld en datwas prachtig, vooral de stop met de nursesharks was gaaf omdat wedeze haaienvan heel dichtbij konden bekijken. Stingrays, een schildpad en een paar grote blackstriped groupers kwamen ook nog even gedag zeggen. Op de terugweg maakt onze schipper een verse salsadip voor de tacoships en krijgen we een aantal glazen rum punch, het populaire drankje in Belize. waardoor er op de terugweg nog meer werd gebabbeld terwijl de zon achter ons in de zee zakte, heerlijk! Met onze nieuwe Nederlandse vrienden besluiten we diezelfde avond kreeft te eten wat een groot succes was.We kiezeneen groot, op dat moment nog bruin uitziendmonster uit voordat de kok het arme beest levend op de grillplaat gooit. Desalniettemin smaakt deroodgeblakerde kreeft erg lekker!

Uiteraard moet er ook nog gedoken worden. De fameuze ´Blue Hole´ ligt nu op vaarafstand en Niels en ik staante trappelen om weereens met een fles de onderwaterwereld te verkennen. Na een lange enheftige rit op open zee zijn we blij dat ons ontbijtnog op de plek zit waar het hoort te zijn. Niet veel later liggen wein het water, voelen we ons een stuk beter en zijn we klaar om af te dalen. Nou ja, ik ben klaar om af te dalen. Nielsgeeft mij aan dat hij last heeft vande druk op zijn hoofd en gaat met een van de divemastersterug naar boven.Ik volg de groep en moet dus zonder Niels ervaren hoe het is om naar 40 meter diepte af te dalen. Voor me haalt een jongen allerlei capriolenuit en kan ik zijn blije gezicht onder zijn masker zien. De stikstofnarcose begint toe te slaan. Zelf heb ik er gelukkig geen last van en probeer ik mijn diepte gelijk te houden aan dat van de instructeur. De Blue Hole is tot op dat punt een groot donker gat en het zicht is vreselijk. In de verte zie ik wat grote haaien zwemmen maar het is bijna te donker om te bepalen dat het rifhaaien zijn. De wand waarlangs we zwemmen is wel erg mooi. Tussen enorme stalagtieten slalommen we totdat we na een tijdje omdraaien en langzaam onze weg terug en naar boven inzetten. Het duiken in de Blue Hole vind ik eenmaal op de boot erg gehyped. De luchtfoto´s die ik tot dan toe had gezien zagen er spectaculairder uit dan wat ik daarbeneden heb ervaren. Wellicht dat het zicht op andere dagen beter is, maar ik was redelijk teleurgesteld wat voor Niels weer goed uitkwam omdat hij niets van de duik heeft meegemaakt. Zijn sinussen doen pijn en ook de andere twee duiken kan Niels niet mee en deze duiken zijn beter dan die in de Blue Hole. Veel meer onderwaterleven, mooie planten en als je een paar minuten oogcontact met een schildpad kunt hebben die voor je neus blijft zwemmen dan kan een duik natuurlijk bijna niet meer stuk!Totdat we nog een paar Eaglerays zien langs komen. heel mooi! Na een lange dag duiken komen we weer terug op Caye Caulker en Niels baalt enorm omdat hij alleen maar heeft kunnen snorkelen. Gelukkig hadden we al ingepland om de volgende dag door te reizen, dus datkwam goed uit! Maar eerst eten we diezelfde avond bij Jolly Roger. Een enorm dikke man die zijn grill aan het strand heeft gezet met wat picknicktafels. Zijn vrouw komt in een golfkar de salade, aardappelpuree en rum punchbrengen. De beste man heeft geen ijskast en we kunnen alleen maar bestellen wat de vissers die dag uit de oceaan hebben gehaald. Uiteraard gaan we weer voor kreeft want zo vers en goedkoop krijgen we het nergens meer! Roger grilt de kreeften, zijn vrouw doet ze op het bord met de sla en de puree, een glas rum punch ernaast en eet smakelijk! En dat alles met de voetjes in het zand waar af en toe een verdwaalde krab overheen rent en de zeewinddie je haren in de war blaast. Beter kan bijna niet toch?

Belize verlaten we vroeg in de ochtend om met de bus naar Tulum te gaan, Mexico. Aan het strand is daar een prachtige Maya ruïne te vinden en met Chris en Yensa, twee van onze zuiderburen uit Antwerpen lopen we in de brandende zon langs de restanten van wat ooit een prachtig bouwwerk was. Yensa verzorgt ons, met behulp van haar reisgids, van achtergrond informatie. Allemaal zijn we blij als we bij de zeekant van de ruïnes uitkomen waar een koel zeewindje ons even doet vergeten dat we enorm aan het zweten zijn. Uiteraard worden er weer de nodige foto´s gemaakt maar het duurt niet lang voordat we besluiten helemaal af te koelen met een duik in zee. Het zand onder onze voeten is heerlijk zacht en we kunnen wel de hele dag blijven dobberen. Yensa vertelt ons dat we in Akumal,een half uur met de collectivo bij Tulum vandaan, met schildpadden kunnen snorkelen en omdat wij een flexibel schema hebben gaan we die middag mee. Na lang zoeken zien we twee enorme zeeschildpadden grazen op de bodem. Het is er drie meter diep waardoor we de schildpadden makkelijk kunnen zien en als we naar beneden duiken om de beesten van dichtbij te bekijken zijn ze niet bang voor ons en gaan ze rustig door met eten. Aan het eind van de dag terug in het hostel kijken we terug op een heerlijke dag cultuur, zon, zee, strand enhet uitwisselen van stereotypenover Nederlanders en Belgen (wisten jullie dat onze zuiderburen Nederlanders lawaaierig vinden?).Niels zorgt er ´s avonds voor dat de hele dag ons niets heeft gekost door het pokertoernooi in het hostel te winnen tot grote ergernis van de Israelische spelers.

De dag eropvertrekken Niels en ik naar Dos Ojos. Dit zijn twee onderwatergrotten welke we snorkelend kunnen bezoeken. Het water is er erg koud, maar de snorkeltrip is zeker de moeite waard. Ook de doorsteek van de ene grot naar de andere waar we op moeten passen dat we onze hoofden niet stoten aan de stalagtieten die gevaarlijk dichtbij onze hoofden hangen is een uitdaging. Met onze zaklamp zien we meters diep want het water is enorm helder wat de snorkeltrip tot iets prachtigs maakt.

Via Tulum reizen we naarCancun waar we de boot nemen naar Isla Mujeres. Het seizoen om met walvishaaien te snorkelen loopt tot ongeveer half september dus we zijn er nog net op tijd! Het aantal boten dat naar de walvishaaien vaart is al flink afgenomen, maar toch kunnen we de trip nog boeken. Vol spanning zitten we de volgende dag vroeg in een klein bootje met acht andere snorkelaars, geen idee hebbend wat ons te wachten staat. Na ruim een uur varen hebben we nog geen walvishaai gevonden en de angst bekruipt ons dat ze misschien al zijn vertrokken naar een plek met meer plankton totdat de schipper ineens gas bijgeeft en we nog geen minuut later de eerste walvishaai zien. De boot vaart weer langzaam en het duurt niet lang voordat we beseffen dat onze boot omgeven wordt door minstens 80 walvishaaien. Snel trekken we onze snorkelspullen aan en de gids gaat met het eerste tweetal het water in terwijl de rest op de boot nog moet toekijken wat absoluut niet onplezierig is. Als het onze beurt is springen we het water in. Wat zijn deze beesten groot als je er naast ligt (tussen de 6 en 12 meter)! Met opengesperde monden glijden de walvishaaien door het water om zoveel mogelijk plankton binnen te krijgen. De witte stippen op hun rug zijn nu nog beter zichtbaar en we zwemmen ons helemaal kapot om de grote beesten bij te houden. Het enige waar we op moeten passen is de beweging van de staart. Vier keer kunnen we voor 5 a 10 minuten het water in en na twee uur zwemmen is onze gids helemaal kapot. Langer dan twee uur mag de boot ook niet bij de walvishaaien blijven om de beesten ook nog enigzins hun rust te gunnen. Dit was een van de meest spectaculaire en mooie dingen die we op onze reis hebben gedaan! Op de terugweg stoppen we bij een rif waar we kunnen snorkelen en weer zie ik een schildpad! Als we op het laatste stuk varen ook nog een heleboel dolfijnen hoog uit de zee zien springen en gekke capriolen zien uithalen kan de dag niet meer stuk. Wat was dit gaaf!

Isla Mujeres stond voor ons verder in het teken van beachballen en boeken lezen op het strand. Ook treffen we hier Mike en Marjolein weer met wie we cocktails drinken op het strand terwijl we (alweer) naar de ondergaande zon kijken. Hoe vervelend ;-).

Chichén Itzá, een van de zeven wereldwonderen,is onze volgende bestemming. De hoofdattractie hier is een van de vele ruïnes van de Maya´s.Tijdens ons bezoek is heter zo warm en vochtig dat we eigenlijk niet optimaal kunnen genieten van de mooie bouwwerken. Gelukkig kunnen we diezelfde avond nog eens terugkeren om dezelfde tempels te zien tijdens een licht en geluidshow. Op dat moment begint het ook zachtjes te regenen waardoor de tegenstelling met die middag nog eens extra wordt versterkt. De nacht erna verblijven we in Mérida. Het hostel (Nomades) dat we uit onze inmiddels zeer vertrouwde Lonely Planet kiezen blijkt nu een zwembad te hebben. Niet verkeerd dus! Ook breekt onafhankelijkheidsdag aan voor de Mexicanen en kunnen we genieten van een carnavalsoptocht op straat. In het weekend wordt op alle pleinen van alles georganiseerd en dansgroepen voor jong en oud vertonen hun talent gekleed in traditionele kleding. Prachtig! Vanaf Mérida bezoeken we Uxmal met lokaal transport. De tijden voor de terugweg zijn echter totaal niet gunstig en we zijn dan ook erg blij als een Amerikaan met zijn Mexicaanse vriend ons een lift terug naar Mérida aanbiedt. De auto met airco is ook een stuk comfortabeler dan de krappe lokale en warme bus!

Met een nachtbus gaan we door naar Palenque. De resten van de mayastad in Palenque zijn prachtig en nogmaals kunnen we hun architectuur van dichtbij bekijken welke toch veel verschilt van dat van de Inca´s. Waar de Inca´s veel aan terrasbouw deden in de bergen, maakten de Maya´s steeds grotere en hogere tempels, telkens bestaand uit negen lagen die de negen lagen van de onderwereld symboliseren.In Palenquelopen we anderhalf uur met een gids langs de belangrijkste tempels en zij vertelt ons veel over de geschiedenis van de Maya´s. Hier beleven we denk ik onze meest warme dag en we leggende zweetdruppels vastmet onze camera.

Nog niet tempelmoe reizen we door naar Tikal, Guatemala. Hiervoor moeten wemet een bus-boot-bus-reisde grens over. Verkeerd geïnformeerd over het aantal Quetzales dat we bij binnenkomst moeten betalen komen we geld te kort. Gelukkig hadden we nog wat US$ over die de man bij de grens gretig in ontvangst nam en voor we het weten rijden we hobbelend over een onverharde weg Guatemala in. In Flores verblijven we bij Los Amigos dat gerund wordt door twee Nederlanders. Onze kamer dat veel wegheeft van een boomhut is een ervaring op zich! We hebben geen ramen en de planten groeien letterlijk naar binnen. Als ik dan ook nog mijn toilettas laat vallen ben ik blij dat er niets tussen de grote gaten tussen de planken op de vloer is gevallen want we kunnen letterlijk naar beneden kijken. Gelukkig is er wel electra en draait de ventilator ´s nachts overuren! De volgende ochtend staan we in het donker op omdat we een toer naar de ruïnes van Tikal hebben geboekt om de zon daar op te zien komen. Onze chauffeur en gids komen ruim een uur te laat waardoor we de zonsopgang vanuit de bus moeten aanschouwen. Later bleek dat de eigenlijke chauffeur die dienst had te dronken was om te werken waardoor zijn collega die een vrije dag had ineens moest invallen. Tja, dan zou ik ook chagarijnig achter het stuur zitten. De toer in Tikal is gelukkig erg mooi. Deze ruïnes liggen nog te midden van de jungle welke niet is weggekapt (iets wat bij Palenque wel het geval is bijvoorbeeld). Tijdens het lopen horen we vele vogelgeluiden en ook de brulapen maken een lawaai van jewelste! Gelukkig zien we deze apen later ook en spinapen zoals de gids ons verteld. Helaas zien we geen toekan, een van de beesten die blijkbaar ook veelvuldig aanwezig is op deze locatie. Het mooie aan Tikal is ook dat we bijna alle tempels mogen beklimmen waardoor we een prachtig uitzicht hebben over het oerwoud. Na drie uur lopen laat onze gids ons achter op het centrale plein van de Mayastad. Hier ontmoeten we Martijn en Kim (NL) met wie we gelijk reiservaringen delen en afspreken om diezelfde avond samen wat te drinken en te eten in Flores. Een heel gezellige avond die alweer met cocktails wordt besluit.

Cobán is onze volgende bestemming. Vanaf hier willen we deelnemen aan het ´proyecto eco Quetzal´. Dit is een project om het kappen van bossen tegen te gaan. Toeristen kunnen tegen betaling bij een lokale familie verblijven dieonder erg arme omstandigheden leven en het kappenvan bossen als enig reddingsmiddelzien om meer land te creëeren en zomeer maïs te kunnenverbouwen omdat de verkoop hiervanhun enige bron van inkomsten is. Wij schrijven ons in en de volgende ochtend staan we met onze kleine rugzakweer voor de deur van het project. Pedro,de vader van het gezin waar we gaan verblijvenen tevens onze gids staat ons al op te wachten. Samen vertrekken we met een lokale bus naar een klein busstation om vanaf daar nog een lokale bus te nemen naar San Lucas. We moeten dik een uur wachten op de volgende bus en kijken onze ogen uit. Veel dorpelingen komen aan om hun groente en fruit op de markt te verkopen, andere gaan terug naar hun dorp met grote zakken meel,suiker enrijst die op karretjes af en aan worden gesleept. Vervolgens sjouwt de buschauffeur de grote zakken op zijn nek omhoog om ze bovenop de minibus te gooien. Niels heeft medelijden met de arme man en helpt hem een handje. Eindelijk komt daar de bus die ons naar San Lucas gaat brengen, maar wij zijn niet de enige die meewillen. Met 27 mensen zitten we hutje mutje in een minibus geschikt voor 12 personen. De enige die comfortabel zit is de chauffeur! Niels zit met zijn knieën in zijn nek (zoals gewoonlijk) en zelfs ik zit erg ongemakkelijk! Iedereen om ons heen lijkt volkomen vrede te hebben met de situatie want je hoort niemand klagen en inhet beetje ruimte dat ze hebben presteren ze het ook nog om hun lunch te nuttigen zonder te knoeien! Iedereen wil met ons praten eniedereen is vriendelijk. Waarschijnlijk komt hier zelden een toerist en ik moet mijn bestdoen om niet hardop in het Nederlands tegen Niels te zeuren onder het mom van dat verstaan ze toch niet. Zelfs na bijna een jaar reizen zijn we nog niets gewend :-). Als we eindelijk de benen kunnen strekken in San Lucas maken we ons op voor een trektocht door de bossen van Guatemala. De weg (voornamelijk omhoog) is heel modderig en we moeten oppassen dat we niet uitglijden.Pedro loopt stevig door en zegt dat het maar een uurtjelopen is wat op bijna twee uur uitkomt. Wat zijn wij blij als hij eindelijk zegt: dat is mijn huis! Maar het loont! Het uitzicht is prachtig! Even een paar dagen geen uitlaatgasssen, geen electra, maar wonen midden in de natuur. Door zijn vrouw Norma worden we met open armen ontvangen waarna we aan hun dochter Monica van 2 jaar oud en aan haar zussen Laura (13 jaar) en Lydia (6 jaar) en broertje Jaime (11 jaar)worden voorgesteld die ookallemaal in hetzelfde huis wonen. Weer hebben we wat presentjes meegebracht in de vorm van eten en Norma is er erg blij mee. Voor Monica hebben we een roze lammetje gekocht als knuffel die ze vanaf dat moment niet meer loslaat. We hebben al snel door dat de keuken de sociale hangplek is. Norma is de hele dag bezig met het maken van tortilla´s, een kunst die ik ook onder de knie probeer te krijgen alleen zijn mijn tortilla´smeer vierkant dan rond. Ik ben het amusement van de dag want voornamelijk door de mannen word ik hard uitgelachen. Gelukkig willen zemijn tortilla´s later wel eten! Ook Niels waagt een poging maar heeft het daarna wel gezien. Met Jaimeen zijn vriendjes zijn ze de hele dag op het voetbalveld te vinden. Tussendoor ga ik met de andere meiden even kijken. Het voetbalveld is een grote modderpoel metflinke kuilen en heuvels en een paar houten paaltjes dienen als doel. Toch heeft iedereen de grootstelol en er wordt op rubberlaarzen gespeeld. Communiceren met de kinderen is lastig want de voertaal hier is Quechi. Pedro spreekt een beetje Spaans, zijn vrouw nog minder en de kinderen schijnen het op school te krijgen, maar daar is weinig van te merken. Gelukkig komen we met handen en voeten een heel eind. Op zondag gaat iedereen normaal gesproken naar de kerk maar omdat er iemand binnen de gemeente erg ziek is gaan ze allemaal bij de zieke langs om daar te bidden. Wij mogen ook mee. Rondom het bed staat het vol metmensen, tortilla´s worden uitgedeeld en tussendoor worden er liederen gezongen. Als ik aan de man naast me vraag wat ze heeft zegt hij dat weten we niet, ze heeft al vijf dagen koorts.Onze vermoedens zijn dat er geen geld is voor een dokter. Het zieke meisje kan niet ouder zijn dan wij en is helaas geen lang leven beschoren. Ik kan bijna mijn tranen niet inhouden en Niels en ik zoeken de frisse lucht op, even niet wetende waar we zojuist getuigen van zijn geweest. Buiten spelen de kinderen en Niels wordt weer meegtrokken naar het voetbalveld. Het leven gaat gewoon door. Binnen de kortste keren begint het weer te regenen en de voetbalkinderen zoeken hun toevlucht in de school. Het duurt niet lang of Niels zijn team heeft zich om hem heen verzameld om op het schoolbord rekensommen uit te voeren en de hoofdsteden van de landen in Midden Amerika te leren van meester Niels. Dat het zondag is maakt dus helemaal niet uit. Ik geniet van het kijken naar dit tafereel en sta even stil bij het feit dat je niet dezelfde taal hoeft te spreken om samen lol te hebben. Prachtig!

Als het droog is loopt Lydia met een mandje mais op haar hoofd de heuvel op. Wij gaan met haar mee. Ze brengt de mais naar een machine die de mais verpulvert om daar uiteraard weer tortilla´s van te maken. Niels en ik kunnen deze smakeloze dingen eigenlijk niet meer zien, maar iets anders is er gewoon niet!En alsde jongens weer voetballen besluitik de dames in de keuken te helpen. Norma vraagt me of we van kip houden. Ik heb nog geen ja gezegd, blij datwe die avond eindelijk vlees krijgen, of Norma´s moeder heeftal een kip van het erf gekozen en draaitmet blote handen haar de nek om. Oei! Voor mijn neus wordt de kip met heet water afgespoeld, geplukt, gewassen met zeep, nog een paar keer metkokend water afgespoeld, ontleed, in stukken gehakten gekookt. Als ik vraag hoe lang de kip op het vuur moet blijven krijg ik, oh een uur of twee als antwoord. Dat wordt dus droge kip denk ik bij mezelf.

Als we weer terug gaan naar Cobán vinden we het jammer afscheid te moeten nemen van de gastvrije familie. Het was prachtig om voor een paar dagen deel te kunnen nemen aan hun leven en te weten dat we ze financieel een klein beetje hebben kunnen helpen.

Hierna gaan we met lokaal transport naar Lanquin. Alweer zitten we als kippen in een legbatterij in de minibus en Niels en ik vragen ons toch af of dit het nou wel waard is en of we niet voor het duurdere toeristentransport moeten kiezen de volgende keer. In Lanquin doen we een dagtoer naar Semuc Champey. De hele dag staat in het teken van waaghalzerij. Springen van een 10 meter hoge brug, zwemmen in een grot met een kaars in je hand (heel gaaf!), abseilen midden in een waterval, weer van een rots afspringen, omhoog klimmen langs een touw door het water en aan het eind van de dag relaxen in de blauwe wateren van Semuc Champey waar we met Maurice (Duitsland) en Linda (Luxemburg) bijkletsen over onze reizen. Niels en Maurice hebben meer van de waaghalzerij gedaan dan Linda en ik waardoor we als fotograaf op konden treden. Al met al een heerlijke dag.

De volgende ochtend vroeg vertrekken we naar Antigua en Maurice en Linda zitten bij ons in het busje. De daaropvolgende dagen trekken we met elkaar op. Samen doen we ook de toer naar de Pacaya vulkaan. Heel lang lijkt het erop alsof we niets gaan zien, maar de laatste paar meters wordt het ons letterlijk steeds warmer onder de voeten! Als je te lang stil staat ruik je het rubber dat onder je schoenen aan het wegsmelten is.Vanaf nog geen drie meter afstand kunnen we lava zien stromen. Heel langzaam gaat het vooruit met bovenop donkere stukken steen dieeen voor een afbrokkelen en naar beneden rollen, voortgeduwd door een gloeiende rode massa!Sommige mensen hebben marshmellows mee en Niels heeft er al snel een paar bemachtigd en op een stok geregen om deze na ze boven de lava te houden lekker op te snoepen!

Antigua is een klein coloniaal stadje waar het heerlijk is om op straat te lopen en gewoon lekker een paar dagen boekjes te lezen en goed te eten. Alles hier lijkt aangepast aan de westerse maatstaven en ze hebben zelfs creamcheese bagels! Vanaf Antigua maken we nog een zijstapje naar Panajachel. Een stadje dat aan een meer ligt en omringd wordt door vulkanen. Vanaf hier willen we namelijk op zondag naar de grootste en meest toeristische markt van Guatemala in Chichicastenango. Zoals gewoonlijk worden overal dezelfde souvenirs verkocht en koop je je spullen bij de persoon waar je hetmeest bij hebtkunnen afdingen. Inmiddels hebben we al een hoop artesanias ook wel prullaria verzameld waar we absoluut geen idee van hebben wat we er straks thuis mee moeten behalve dan met plezier terugdenken aan onze reis!

Na lang wikken en wegen hebben we toch besloten naar Honduras te gaan ondanks de politieke situatie. Vanaf Antigua pakken we een bus de grens over naar Copán ruïnas waar ons avontuur verder gaat.