Zo gezegd, zo gedaan: wij zijn in Honduras. Zoals andere reizigers ons al hadden verteld is de situatie voor toeristen prima. Nu we het zelf ervaren merken we dat we keus te over hebben aan accomodatie waardoor we nog goedkoper kunnen overnachten. Niet verkeerd natuurlijk als je al bijna een jaar van je spaarcenten leeft! Op onze eerste dag in Copan Ruinas bezoeken we ook hier Maya ruines. In het logboek bij de entree zien we tot onze schrik dat de ruines ongeveer 10 tot 20 toeristen per dag ontvangen. Eenmaal binnen vinden we dat niet meer zo erg. We horen alleen het geschreeuw van de prachtig gekleurde papegaaien en met zijn tweeen op het plein tussen de ruines staan heeft ook wel iets magisch. Niels en ik vinden deze ruines een van de mooiere overblijfselen van de Maya's omdat heel veel details nog erg goed zichtbaar zijn. Vooral de trap die op elke trede bekleed is met hieroglyphen en waar af en toe een groot beeldhouwerk van een voormalig Maya heerser of de kop van een beest verschijnt is cool!

Terug in het stadje Copan Ruinas maken we kennis met Carlos. Hij is een van de zonen van een koffieboer uit de omgeving van Copan en organiseert rondleidingen op het landgoed van zijn vader. Wij hebben hier wel oren naar en gaan de volgende dag met hem mee naar zijn boerderij Finca el Cisne. Het landgoed is enorm waardoor we het niet te voet maar te paard gaan verkennen. Carlos vertelt ons, soms zelfs in het Nederlands dat hij leert van zijn Belgische vrienden in het dorp, alles over de koffiebonen en cardamombonen die ze verbouwen en verwerken om ze vervolgens te exporteren. Hier en daar stappen we af om de machines van dichtbij te bekijken en een praatje met de medewerkers te maken. Het landgoed is prachtig en gelukkig zijn er niet alleen koffieplanten. Op de uitgestrekte stukken weiland kunnen Niels en ik er in volle galop vandoor tot grote schrik van enkele koeien die angstig opzij rennen als we voorbij schieten. Mijn paard weet vaak van te voren al op welke stukken hij zijn benen kan strekken en als ik de energie onder me voel kijk ik Carlos aan of het ok is omdat ik zelf het terrein niet ken. Hij heeft nog niet geknikt of we gaan er weer vandoor! Onderweg houden we pauze bij de bomen die volhangen met sterfruit, sinaasappels, mandarijnen en grapefruits. Met zijn zakmes snijdt Carlos ons een verse fruitsalade ter plekke terwijl de paarden grazend bijkomen, heerlijk! Dit is het echte leven! Carlos wil de wei controleren waar een aantal van zijn paarden met jonge veulens staan dus niet veel later zien we de pasgeborenen zich achter hun moeders verschuilen als we hun wei instappen. De paarden zijn prachtig en ik ben blij te zien dat niet overal in Midden-Amerika de paarden mager en ondervoedt zijn. Na ongeveer drie uur rijden komen we terug op de boerderij waar Carlos' moeder een heerlijke maaltijd voor ons heeft klaarstaan. Alles smaakt vers en in tegenstelling tot de bonen met rijst krijgen we nu heel veel groente en fruit voorgeschoteld, mmm! En tja, wat doe je op een koffieboerderij? Koffie drinken. Zoals jullie vast wel weten drinken zowel Niels als ik allebei geen koffie en kijken we elkaar aan als we Carlos' koffie voor ons neus gezet krijgen. Om niet onbeleefd te zijn drinken we allebei onze koffie op. Verrassend genoeg smaakt het ons nog niet eens zo gek. Niet dat we ons nu naar koffiedrinkers converteren hoor! Zet die thee maar vast klaar voor als we terugkomen in de Nederlandse kou! Op het middagprogramma staat eerst even een uur relaxen in de hangmatten op de veranda van de boerderij om daarna naar de natuurlijke hotsprings te gaan. Vanuit de bergen komt een kokendhete waterval uit in de koude rivier. Op de plek waar de warme en koude waterstromen zich mengen bevindt zich een soort poel aan de zijkant van de rivier waar we met zijn tweeen de rest van de middag genieten van de natuur en het heerlijk warme water. De dag vloog voorbij! Wij raden een dag Finca el Cisne aan iedere backpacker aan als je even lekker wilt bijkomen van het in- en uitpakken!

Het eiland Utila is de enige andere bestemming die we aandoen in Honduras. Bijna een week blijven we op dit heerlijke eiland waar feesten en duiken centraal staan. Omdat ook hier de toeristen niet in grote getalen aanwezig zijn, vechten de duikshops om de paar mensen die van de boot af komen. Bij iedereen kunnen we de eerste nacht voor 3U$ slapen. Wij besluiten met Cross Creek in zee te gaan. Deze duikshop biedt ons namelijk een supergrote hut over het water aan met ons eigen kingsize bed, airco, tv, koelkast, eigen badkamer en een hangmat op het balkon. De duikboot staat aan dezelfde pier gemeerd als onze hut en voor we het weten liggen Niels en ik weer in de oceaan met een tank op onze rug. De watertemperatuur is 30 graden waardoor we geen wetsuit aan hoeven, heerlijk! Onze Captain Cookie is de meest vrolijke persoon van het eiland en begroet ons elke ochtend met zijn luide 'Goodmornin' lovely people!' uitgesproken in een caribisch accent zijn glimlach tonend van oor tot oor. Zijn muziek blaast ook luid door de speakers als we varen naar onze duikbestemmingen en hij is niet de beroerdste om mee te zingen en te dansen. Als je al een ochtendhumeur had krijgt Captain Cookie deze wel weg! Met Cross Creek besluiten Niels en ik een wrak en nitrox specialty te volgen. Na het succesvol afronden van de theorie en de duiken mogen we nu met behulp van o.a. een touw wrakken ook van binnen bekijken, heel gaaf! (Nitrox houdt overigens in dat je duikt met lucht dat een verhoogd zuurstofpercentage bevat waardoor je langer op een bepaalde diepte kunt blijven.) Donderdagavond is partyavond bij Cross Creek en speciaal voor deze avond worden er grote zwarte, rode, gele en blauwe rondjes op de vlonder gespoten: we gaan twister spelen! Onze divemaster Jen speelt voor scheidsrechter en heeft bij iedereen 20 limpiras (65 eurocent) gecollecteerd als prijs voor de winnaar. In rondes van drie personen wordt er gestreden om de beste plek voor handen en voeten op de gekleurde cirkels. En wie zit er na alle rondes uiteraard in de finale: Niels! De drie overgebleven mannen houden het lang vol en van alle kanten worden ze aangemoedigd. Trots doch weinig verbaasd ben ik als Niels aan het eind de 300 limpiras van Jen overhandigd krijgt! Een deel gaat in de fooienpot voor de organisatie, de rest naar bier! Het was een heel gezellige avond! Met een beetje weemoed verlaten Niels en ik dan ook het eiland. We besluiten Tegucicalpa te mijden omdat Zelaya daar op de Braziliaanse ambassade zit. We boeken een van de duurdere bussen zodat we niet in de hoofdstad van Honduras hoeven te overnachten en zo in een dag de grens met Nicaragua over kunnen.

Eenmaal in Managua nemen we een lokale bus om naar Granada te gaan. Vergezeld door twee Canadezen zijn we de enige toeristen. Niels gaat als eerste de bus in en pikt ook gelijk de enige overgebleven stoel. Zelf 'hang' ik vlakbij de bestuurder die als een gek remt en optrekt als hij het idee heeft dat er langs de kant van de weg nog wel iemand staat die zich bij ons mag proppen in de al overvolle bus. Af en toe denk ik echt 'en nu vlieg ik door de vooruit van de bus' maar dan kan ik me toch weer net op tijd vasthouden aan een arm of been van de persoon naast me als ik in het spaans weer eens een excuus wegmompel. De mensen om mij heen lijken het zoals gewoonlijk allemaal doodnormaal te vinden en af en toe probeer ik een blik te wisselen met Niels die rustig in zijn stoel een boek zit te lezen.. grr! Gelukkig komen we veilig aan in Granada waar we twee dagen het stadje verkennen en met Adam en Greg, de Canadezen, een hapje eten en reisverhalen uitwisselen. Voornamelijk over het duiken op Utila waar zij ook waren. In Granada regelen we onze vlucht naar The Corn Islands. Als we op Big Corn aankomen besluiten we de boot te nemen naar Little Corn wat volgens onze reisgids het minst toeristische eiland is van de twee. Alweer hebben we geluk met het weer. Als we aankomen wordt ons namelijk verteld dat het de hele week ervoor gestormd en geregend heeft. Wij hebben echter de hele week zon! Het duiken op Little Corn is zo goedkoop dat Niels en ik een tien duiken pakket nemen voor $200. En in tegenstelling tot Utila zijn hier wel haaien te zien. Een duik gaan we speciaal op zoek naar een hamerhaai. In het kanaal waar ze vaak zwemmen gaan we rustig op de zandbodem zitten wachten en wachten en wachten.. Het zicht is niet zo heel goed wat het extra griezelig maakt. Maar het wachten wordt beloond en vijf minuten voor het eind van de duik zien we een hamerhaai boven ons voorbij zwemmen! Op een andere duik zien we vijf eaglerays langs zwemmen, prachtig! Niels vindt zijn eerste nudibranch (een heel klein slakachtig wezentje met de mooiste kleuren maar moeilijk te zien) en ik ben jaloers! Gelukkig vind ik de duik erna de juvenile trunkfish welke de bijnaam 'Little Pea' krijgt omdat hij zo klein is en je nauwelijks zijn vinnen en mond kunt onderscheiden. Maar mijn trots zijn is van korte duur want Niels vindt op onze tweede duik van die dag ook een Little Pea! Onze divemaster Emma gelooft haar ogen niet en weer blijven we een tijdje kijken naar het schattige wezentje wat zich verschuilt tussen het koraal. Niels maakt mij onder water duidelijk dat ik nu een nudibranch moet vinden. Rotjoch, wil ik naar hem schreeuwen, alleen gaat dat zo lastig onder water. Gelukkig spreekt gebarentaal boekdelen en moeten we allebei lachen. Als we weer bij de duikshop komen krijgen we de bijnaam 'Pea-finders' van Emma en de andere duikinstructeurs zijn jaloers. Tijdens al hun duiken hebben de meesten de Little Pea maar 1 of 2 keer gezien en wij twee keer op een dag! Uiteraard duiken we niet alleen, ook genieten we weer van heerlijke kreeften en Niels gaat een dag vissen met Alfonso, een van de eilandbewoners. Samen zijn ze bijna vier uur weg als ze terugkomen met drie enorm grote Barracudas. Trots vertelt Niels hoe hij in gevecht was met de krachtige tegenspartelende vissen en hoe Alfonso hem heeft vermaakt met verhalen over zijn eigen leven. Zo is hij met vier verschillende vrouwen getrouwd geweest waarbij hij zes kinderen heeft verwekt. Diezelfde avond eten we bij Alfonso de door zijn vrouw klaargemaakte Barracuda. Heerlijk! Niels zegt tevreden: 'Dit is de eerste keer dat ik mijn zelfgevangen vis eet'. Verder zitten onze dagen vol met relaxen in een hangmat, boeken lezen, beachballen op het strand en lekgestoken worden door de muggen als we een wandeling over het eiland maken. Als we Little Corn moeten verlaten zullen we deze laatste beesten dan ook absoluut niet missen! Uiteraard gaat het op onze ochtend van vertrek enorm regenen en drijfnat komen we aan bij de pier vanwaar de boot ons weer mee terug neemt naar Big Corn. Op het vliegveld kleden we ons snel om zodat we de rest van onze reisdag niet in drijfnatte kleren hoeven door te brengen. Na de landing op Managua nemen we twee lokale bussen om in San Juan del Sur aan te komen.

San Juan del Sur is een surfdorpje waar een heel relaxte sfeer hangt. Toeristen lopen voornamelijk in badkleding door de straten en er wordt af- en aangezeuld met surfboards. In hostel Casa d'Oro zien we dat diezelfde avond een excursie is naar La Flor. Hier komt de Olive Ridley schildpad 's nachts het strand op om zijn eitjes te leggen. Na een presentatie van een half uur gaan we met een groepje van zes een minibus in en worden we naar het strand van La Flor gebracht. Wij volgens onze gids die alleen met een rood lampje het strand op gaat. Wit licht schijnt de schildpadden ervan te weerhouden het strand op te komen. In het donker volgen we haar getrouw. Niet veel later zijn we getuigen van de eerste eierenleg sessie. Het is verbazingwekkend om te zien hoe de schildpadden met hun grove vinnen toch zo'n diep gat weten te graven, vervolgens ongeveer 100 eieren leggen en daarna het gat weer dichtgooien met zand en aanstampen met het gewicht van hun eigen schild waarbij we een aantal doffe klanken horen opkomen. Heel mooi en heel bijzonder! Hierna lopen we naar de kustlijn en toont onze gids een mand met een aantal babyschildpadjes. Deze zijn overdag uitgekomen en om ze te beschermen tegen vogels voor wie ze een gemakkelijke prooi zijn overdag, worden ze op het land bewaard om ze later in het donker te water te laten en wij zijn hier getuige van! De schildpadjes zijn niet groter dan mijn wijsvinger en hebben moeite met het voortkruipen. Na een paar keer wiebelen met hun pootjes nemen ze pauze om bij te komen. We kijken dus niet totdat ze bij het water komen want dit duurt gewoonweg te lang. In plaats daarvan gaan we met onze gids naar een andere Olive Ridley schildpad om nogmaals het eierenleg proces te bewonderen. Voor we het weten is het middernacht en moeten we met ons busje terug naar San Juan. De volgende dag gingen we, oja, surfen. Daarvoor kwamen we hier ten slotte. Onze lessen in Byron Bay lijken een eeuwigheid geleden maar toch weten Niels en ik op te staan en tevreden surfen we twee volle dagen op de beginnersgolven aan het strand Remanso.

Als we San Juan in de vroege ochtend verlaten pakken we een lokale bus naar de Panamericana waar we langs de snelweg wachten om de volgende bus te pakken naar de grens met Costa Rica. In de bus klets ik lekker weg in het Spaans met een vrouw die achter me zit. Eenmaal bij de grens blijkt dat ze ons het immigratiepapiertje wil verkopen terwijl we dit gratis kunnen krijgen bij het loket! Mensen hier denken ook overal geld aan te kunnen verdienen. Zo zijn er altijd mensen die je tas wel willen tillen voor een fooi of je zogenaamd vriendelijk de weg wijzen maar daarna gewoon hun hand ophouden. Hier is het extreem want we zijn de bus nog niet uit of een hele groep mensen begint naar ons te schreeuwen waar we wel en niet heen moeten, of we geld willen wisselen, etc. Stoicijns lopen we door, want hier zijn we inmiddels in getraind en zo vinden we onze eigen weg om onze stempel te halen dat we uit Nicaragua zijn en een nieuwe stempel halen om Costa Rica binnen te komen. Een ellenlange busrit brengt ons uiteindelijk naar de hoofdstad San Jose waar we vermoeid vroeg ons bed in duiken!
San Jose ziet er netjes uit en veilig, in tegenstelling tot de andere hoofdsteden die we voornamelijk hebben gemeden in Midden-Amerika. We hebben er ook eigenlijk niets te zoeken. Teveel mensen, vieze straten en naar horen zeggen ook teveel criminaliteit. San Jose verkennen we in een dag omdat we vanaf hier naar Monteverde willen. In de busrit hiernaartoe hebben we niets anders dan groen gezien langs de kant van de weg en wij willen de fameuze National Parks van Costa Rica dan ook wel met eigen ogen zien!

In Monteverde komen we er al snel achter dat we een Canopy toer moeten doen. Vier verschillende maatschappijen bieden soortgelijke tochten aan waarbij je aan een kabelbaan door de boomtoppen kunt zoeven. Niels hoeft niet lang na te denken en kiest de Canopy Extremo. Ik heb me daar maar bij aan te sluiten. Als ik te horen krijg dat de langste kabel 1 kilometer lang is en je er superman-style af kunt moet ik toch even slikken. Als we de trap opklimmen naar de eerste kabelbaan denk ik, oh, dit gaat wel. Nog geen 30 meter boven de grond en ik kan het eind van de kabel zien. De tweede kabel is al een grotere opgave. Ruim 500 meter lang met als diepste punt in het dal zeker 180 meter. Oei! Daar krijg ik toch knikkende knietjes van. Maar er is geen weg meer terug. Vol spanning staat Niels met de camera aan de andere kant van de kabel te wachten, hij was natuurlijk al lang al aan de overkant, of ik er nog wel aan kom en niet van de toren 30 meter naar beneden ben gesprongen. Aangezien dat laatste ook geen veilige optie was deed ik mijn ogen dicht en gaaaaaan!! Mijn geschreeuw klonk denk ik door de hele vallei, maar ik had het gehaald! Nog maar 20 kabels te gaan... Bij de laatste kabel, superman-style, laat Niels mij eerst gaan. Geen idee hebbende wat me te wachten staat wordt me nog een harnas aangetrokken en hang ik voorover aan de kabel. Ik kan nu niets meer vasthouden met mijn handen en als mijn voeten dan nog door twee lussen worden geregen, hang ik helemaal horizontaal en klaar om 1 kilometer lang over de vallei heen te zoeven. Ok, ontspan, je hangt al, het is nu toch al te laat, dan maar genieten!! Aaaaaahh!! Maar wat is het gaaf als je aan de overkant aankomt! Nog een keer? (zie ook devideo)
Verder staat Monteverder voornamelijk in het teken van de natuur. Wij doen een nachtwandeling en een dagwandeling met een gids die ons voornamelijk allerlei insecten aanwijst. Hoogtepunt van de nachtloop: een enorme tarantula! Van de dagloop: alle kolibri´s, maar de neukende kevers doen het ook wel goed. Helaas komen we tijdens beide wandelingen geen kikkers tegen en daar staat Costa Rica nog wel bekend om!

Op dus naar het volgende National Park: Tortuguero. Hier komt de Groene zeeschildpad zijn eitjes leggen op het strand en omdat wij nog net de laatste week van het seizoen mee kunnen pakken, gaan we nog een keer schildpadden bekijken midden in de nacht. De Groene zeeschildpad is een flink stuk groter dan de Olive Ridley en het nest is enorm! Als we het eerste vrouwtje haar nest hebben zien dichtgooien, lopen we door op zoek naar de volgende schildpad totdat ik iets zie bewegen: babyschildpadjes! Wat een fantastische beestjes! In een rap tempo bewegen ze zich voort over het zand naar het water. Heel mooi om nu het natuurlijke proces te zien en niet de doodvermoeide schildpadjes die al de hele dag in een mand hebben gewacht om het water in te gaan zoals in San Juan. Een prachtavond! (zie video)
De volgende ochtend vroeg doen we een kanotoer. Om half zes peddelen we met een gids de rivier op die ons onderweg allerlei apen, vogels, vlinders en krokodillen aanwijst. We zien leguanen zonnen boven in de bomen en toekans vliegen voorbij, maar nog steeds geen kikkers! Speciaal voor ons wil onze gids wel een avondwandeling inlassen. Drie soorten gegarandeerd, zegt hij. Daar hebben we wel oren naar. Diezelfde avond lopen we naar een deel van het National Park en na even zoeken vinden we DE kikker waar Costa Rica bekend om staat: de red-eyed tree frog! Wat is het beest toch mooi! Niels haalt al zijn fotokunsten uit de kast en krijgt het nog voor elkaar ook om de kikker in actie vast te leggen! Wauw! Diezelfde nachtwandeling zien we diverse spinnen, grote padden, een andere kikkersoort en een giftige slang maar niets weegt op tegen de boomkikker! Een zeer geslaagde avond!

Vanaf Tortuguero besluiten we met de boot door te reizen. Een prachtige en kalme rit door de natuur neemt ons mee naar Moin, vanwaar we een bus pakken om naar Puerto Viejo te gaan. In plaats van een relaxt surfstadje zoals San Juan, treffen we een slecht aftreksel aan van de rosse buurt in Amsterdam. Overal op straat lopen mensen die er duidelijk uitzien alsof ze iets teveel drugs hebben gebruikt. Zelfs de kerel achter de receptie van ons hostel rookt non-stop joints. Het is moeilijk net te doen alsof deze mensen er niet zijn, maar gelukkig kunnen wij ons met zijn tweeen prima vermaken in de zee en op het strand waar, niet zo raar, niemand te vinden is. In onze reisgids lees ik dat we de rode boomkikker kunnen zien, dus is de beslissing om te wandelen naar de Botanische tuinen snel gemaakt. In het stukje tropisch regenwoud heeft een Canadees stel allerlei fruitbomen geplant en zijn ze continu bezig met hun ecologisch landgoed. Wij krijgen een heel boekje met uitleg over allerlei planten en bomen, maar de enige vraag die we hebben is: waar kunnen we de rode boomkikker zien. Overal, zegt ze. En jahoor, binnen een paar minuten vinden we de eerste, en de tweede, en de derde! Het zijn er zoveel dat we na twee uur, zoeken, kijken, luisteren en fotograferen het al bijna normaal gaan vinden dat dit prachtig felgekleurde beestje overal om ons heen te vinden is. Uit puur geluk vinden we ook twee keer de groen zwarte dartkikker. Ook een heel mooi en cool beestje! Absoluut een geslaagde middag, kijk daarvoor maar naar de foto´s!

Puerto Viejo is gelijk het laatste plaatsje dat we aandoen in Costa Rica. We hebben nog een week voordat de wereldreis erop zit en besluiten in een keer door te gaan naar Panama City. Vanaf daar willen we nog een paar lekkere laatste dagen (hopelijk in de zon) doorbrengen op de San Blas eilanden, waar het enige betaalmiddel tot mid 1990 de kokosnoot was! Dan nog twee dagen in Panama City voor onze vlucht met overstap in Madrid en als eindbestemming: Amsterdam! Tot heel snel!