Een betere paar laatste dagen hadden Niels en ik niet kunnen hebben op onze reis. Onze grote backpacks lieten we achter in hostel Luna's Castle in Panama City om allebei met een klein tasje dat niet veel meer bevatte dan zwemkleding, onze snorkelspullen, zonnebrand en een tandenborstel in een jeep te stappen die ons naar de Caribische kust zou brengen waar we vervolgens in een klein houten bootje naar het eiland Senidup werden gebracht in de gemeenschap van de Kuna Yala's. In nog minder dan een minuut kunnen we op dit eiland van de ene kant naar de andere kant lopen. Overal ligt zand, afgewisseld met kleine plekken waar wat gras om de stam van een palmboom heen groeit, waardoor Niels en ik zes dagen lang op blote voeten hebben gelopen. Het dragen van teenslippers nu in Panama City is al bijna vervelend. Laat staan het winterschoeisel straks in Nederland!

Niels en ik krijgen van eigenaar Tony een hut langs de kust waar de vloer uit hetzelfde zand bestaat als dat op de rest van het eiland. Ons dak is gemaakt van de bladeren van een palmboom (niet geheel waterproof zoals later blijkt) en als de zon ondergaat om zes uur is het donker. We hebben geen elektra in onze hut en de douche bestaat uit een ton koud water dat dagelijks uit de dichtsbijzijnde rivier wordt gehaald en per boot wordt vervoerd om het vervolgens met een bakje over je hoofd te gooien. Voor menig mens klinkt dit tot nu toe nog niet als een 'paradijs'. Niels en ik hadden niet veel meer nodig. We hadden een super snorkellocatie voor de deur waardoor we weer aardig wat uurtjes dobberend aan de oppervlakte van de zee naar verschillende vissen, kreeften en murenen hebben gestaard. Andere delen van de dag lagen we in een hangmat een boek te lezen, op het strand te beachballen, potjes te kaarten of met de andere gasten op het eiland te beachvolleyballen. Tijdsbesef hadden we totaal niet. Als de zon ons wakker maakte, hoefden we maar te strompelen naar de algemene ruimte of de dames van de Kuna Yala gemeenschap schotelden ons een heerlijk ontbijtje voor. De lunch en het avondeten werden aangekondigd door het diepe geluid van een zeeschelp dat gecreeerd wordt door erin te blazen. Iets dat Niels tot op de dag van vertrek bleef oefenen. We hoefden dus telkens maar aan te schuiven of het eten stond voor onze neus waardoor we eens een keer geen tijd kwijt waren aan het zoeken naar een leuk doch goedkoop restaurantje om onze buiken te vullen en er zo nog meer tijd overbleef voor ons om te relaxen.

Senidup is compleet gericht op toeristen maar omdat de Kuna Yala vrouwen die ons eten verzorgen er zo prachtig bijlopen worden we nieuwsgierig naar hun achtergrond en besluiten we een trip te maken met Tony als gids naar een van de eilanden in de groep waar alle hutten worden bewoond door de Kuna Yala en waar geen enkele toerist te vinden is. Zo leren we dat de traditioneel gekleedde vrouwen als maagd een ceremonie ondergaan tussen hun 15e en 18e levensjaar waardoor ze daarna 'het voorrecht' hebben om deze kleding te dragen. De Kuna Yala vrouwen die voor de ceremonie zwanger blijken, mogen de ceremonie niet ondergaan en dragen 'westerse' kleding voor de rest van hun leven zodat vanaf dat moment in een oogopslag voor ons bekend is wie als maagd het huwelijk in ging en wie niet. (Niet erg prettig lijkt mij.) Als een Kuna Yala met een niet-Kuna Yala besluit te trouwen mogen ze na het huwelijk niet meer in de Kuna Yala gemeenschap wonen. Een eventueel uit het huwelijk voortgekomen kind mag echter later wel besluiten terug te komen naar de Kuna Yala's en zo zijn er meer eigenaardigheden waar Tony ons van op de hoogte brengt. De toiletten van de Kuna Yala's zijn ook het vermelden waard. Dit zijn steigertjes boven het water met een gat in het midden waar je op houten latjes kunt plaatsnemen om je eigen plonsgeluiden te kunnen horen terwijl je geniet van een 'ocean breeze' (en wij ons maar afvragen waar al die geurnamen op de toiletsprays vandaan komen). Ik moet hier wel even aan toevoegen dat wij op Senidup gelukkig (!) wel een 'normale' wc pot hadden om op te zitten met een afvoer. Het was anders erg onaangenaam geweest om te zwemmen!

Een ander tripje maakten we met de boot naar 'Isla del Perro' waar naast het eiland een gezonken wrak ligt waardoor het snorkelen daar nog beter is dan rondom ons eigen eiland. Jammergenoeg gaat het die middag vreselijk regenen zodat we eerder terugkeren naar Senidup dan gepland. Niels plan om ons door Tony naar een verlaten eiland te laten varen om met zijn tweeen de nacht in een hangmat door te brengen valt dan ook in duigen. En alle daaropvolgende avonden ook omdat het elke dag in de namiddag begint te druppen. Niels wil evengoed nog gaan, maar mij krijg je echt niet een hele nacht lang op een afgelegen eiland met alleen een hangmat, kletsnat en de wind die om je oren giert. Gelukkig arriveert op onze voorlaatste middag een grote groep Brazilianen die twee dagen komen kamperen en voldoende alcohol meebrengen om het hele eiland te voorzien. Wij drinken gezellig mee en Niels is met de Brazilianen niet meer weg te slaan van het volleybalveld. Wat mij weer de gelegenheid geeft mijn boek uit te lezen. Heerlijk! Een van de Brazilianen houdt van speervissen en als wij vertellen dat we veel kreeften hebben gezien tijdens het snorkelen gaan we er samen in het donker op uit met een zaklamp om een poging te wagen kreeft te vangen voor op ons kampvuur. Onze Braziliaan heeft alleen zijn speer niet meegenomen naar het eiland maar zegt dat het ook wel met zijn blote handen kan. Helaas is dat niet gelukt en met een lichaam vol naalden van zee-egels komt hij het water uit, terwijl wij van een afstandje hebben kunnen kijken naar zijn geworstel onder water met de kreeften. Erg lachen! Daarna snel weer wat bakjes zoet water over ons hoofd gegooid, droge kleren aan en terug naar het kampvuur waar de worstjes uit blik al liggen te roosteren en ons een nieuw biertje wordt aangereikt. De meeste Brazilianen uit de groep zijn een stuk jonger dan wij en als een van de meisjes vraagt hoe lang Niels en ik samen zijn en ik haar een 'ruim zes jaar' als antwoord geef zegt ze: 'oh, wat saai!'. Waarop ik niet anders kan dan lachend reageren. Afgelopen jaar is alles behalve saai geweest denk ik bij mijzelf, maar haar laat ik nog maar even genieten van het jong en ongebonden zijn door een ander onderwerp aan te snijden. Als het de dag erna dan toch echt tijd voor ons is om het eiland te verlaten zodat we op tijd terug in Panama zijn voor onze vlucht willen ze allemaal ons adres in Amsterdam hebben. Hopelijk komen ze niet allemaal tegelijk want dat wordt een week niet slapen vrees ik.. :-)!

Onze laatste nacht in Panama City hebben we inmiddels gehad. En na een interessante laatste middag bij het Panama Kanaal, is het nu tijd om de tassen klaar te maken, een hapje te eten om vervolgens naar het vliegveld te gaan. Als alles goed gaat landen we 7 November om 18h20 op Schiphol airport. Iedereen die 'de eerste knuffel' wil bemachtigen is welkom achter de dranghekken in de aankomsthal om daarna een drankje te doen op het vliegveld. Wij kijken er al naar uit! Jullie ook? Tot heeeeeeeel snel!