Onze laatste dagen in het paradijs..

Een betere paar laatste dagen hadden Niels en ik niet kunnen hebben op onze reis. Onze grote backpacks lieten we achter in hostel Luna's Castle in Panama City om allebei met een klein tasje dat niet veel meer bevatte dan zwemkleding, onze snorkelspullen, zonnebrand en een tandenborstel in een jeep te stappen die ons naar de Caribische kust zou brengen waar we vervolgens in een klein houten bootje naar het eiland Senidup werden gebracht in de gemeenschap van de Kuna Yala's. In nog minder dan een minuut kunnen we op dit eiland van de ene kant naar de andere kant lopen. Overal ligt zand, afgewisseld met kleine plekken waar wat gras om de stam van een palmboom heen groeit, waardoor Niels en ik zes dagen lang op blote voeten hebben gelopen. Het dragen van teenslippers nu in Panama City is al bijna vervelend. Laat staan het winterschoeisel straks in Nederland!

Niels en ik krijgen van eigenaar Tony een hut langs de kust waar de vloer uit hetzelfde zand bestaat als dat op de rest van het eiland. Ons dak is gemaakt van de bladeren van een palmboom (niet geheel waterproof zoals later blijkt) en als de zon ondergaat om zes uur is het donker. We hebben geen elektra in onze hut en de douche bestaat uit een ton koud water dat dagelijks uit de dichtsbijzijnde rivier wordt gehaald en per boot wordt vervoerd om het vervolgens met een bakje over je hoofd te gooien. Voor menig mens klinkt dit tot nu toe nog niet als een 'paradijs'. Niels en ik hadden niet veel meer nodig. We hadden een super snorkellocatie voor de deur waardoor we weer aardig wat uurtjes dobberend aan de oppervlakte van de zee naar verschillende vissen, kreeften en murenen hebben gestaard. Andere delen van de dag lagen we in een hangmat een boek te lezen, op het strand te beachballen, potjes te kaarten of met de andere gasten op het eiland te beachvolleyballen. Tijdsbesef hadden we totaal niet. Als de zon ons wakker maakte, hoefden we maar te strompelen naar de algemene ruimte of de dames van de Kuna Yala gemeenschap schotelden ons een heerlijk ontbijtje voor. De lunch en het avondeten werden aangekondigd door het diepe geluid van een zeeschelp dat gecreeerd wordt door erin te blazen. Iets dat Niels tot op de dag van vertrek bleef oefenen. We hoefden dus telkens maar aan te schuiven of het eten stond voor onze neus waardoor we eens een keer geen tijd kwijt waren aan het zoeken naar een leuk doch goedkoop restaurantje om onze buiken te vullen en er zo nog meer tijd overbleef voor ons om te relaxen.

Senidup is compleet gericht op toeristen maar omdat de Kuna Yala vrouwen die ons eten verzorgen er zo prachtig bijlopen worden we nieuwsgierig naar hun achtergrond en besluiten we een trip te maken met Tony als gids naar een van de eilanden in de groep waar alle hutten worden bewoond door de Kuna Yala en waar geen enkele toerist te vinden is. Zo leren we dat de traditioneel gekleedde vrouwen als maagd een ceremonie ondergaan tussen hun 15e en 18e levensjaar waardoor ze daarna 'het voorrecht' hebben om deze kleding te dragen. De Kuna Yala vrouwen die voor de ceremonie zwanger blijken, mogen de ceremonie niet ondergaan en dragen 'westerse' kleding voor de rest van hun leven zodat vanaf dat moment in een oogopslag voor ons bekend is wie als maagd het huwelijk in ging en wie niet. (Niet erg prettig lijkt mij.) Als een Kuna Yala met een niet-Kuna Yala besluit te trouwen mogen ze na het huwelijk niet meer in de Kuna Yala gemeenschap wonen. Een eventueel uit het huwelijk voortgekomen kind mag echter later wel besluiten terug te komen naar de Kuna Yala's en zo zijn er meer eigenaardigheden waar Tony ons van op de hoogte brengt. De toiletten van de Kuna Yala's zijn ook het vermelden waard. Dit zijn steigertjes boven het water met een gat in het midden waar je op houten latjes kunt plaatsnemen om je eigen plonsgeluiden te kunnen horen terwijl je geniet van een 'ocean breeze' (en wij ons maar afvragen waar al die geurnamen op de toiletsprays vandaan komen). Ik moet hier wel even aan toevoegen dat wij op Senidup gelukkig (!) wel een 'normale' wc pot hadden om op te zitten met een afvoer. Het was anders erg onaangenaam geweest om te zwemmen!

Een ander tripje maakten we met de boot naar 'Isla del Perro' waar naast het eiland een gezonken wrak ligt waardoor het snorkelen daar nog beter is dan rondom ons eigen eiland. Jammergenoeg gaat het die middag vreselijk regenen zodat we eerder terugkeren naar Senidup dan gepland. Niels plan om ons door Tony naar een verlaten eiland te laten varen om met zijn tweeen de nacht in een hangmat door te brengen valt dan ook in duigen. En alle daaropvolgende avonden ook omdat het elke dag in de namiddag begint te druppen. Niels wil evengoed nog gaan, maar mij krijg je echt niet een hele nacht lang op een afgelegen eiland met alleen een hangmat, kletsnat en de wind die om je oren giert. Gelukkig arriveert op onze voorlaatste middag een grote groep Brazilianen die twee dagen komen kamperen en voldoende alcohol meebrengen om het hele eiland te voorzien. Wij drinken gezellig mee en Niels is met de Brazilianen niet meer weg te slaan van het volleybalveld. Wat mij weer de gelegenheid geeft mijn boek uit te lezen. Heerlijk! Een van de Brazilianen houdt van speervissen en als wij vertellen dat we veel kreeften hebben gezien tijdens het snorkelen gaan we er samen in het donker op uit met een zaklamp om een poging te wagen kreeft te vangen voor op ons kampvuur. Onze Braziliaan heeft alleen zijn speer niet meegenomen naar het eiland maar zegt dat het ook wel met zijn blote handen kan. Helaas is dat niet gelukt en met een lichaam vol naalden van zee-egels komt hij het water uit, terwijl wij van een afstandje hebben kunnen kijken naar zijn geworstel onder water met de kreeften. Erg lachen! Daarna snel weer wat bakjes zoet water over ons hoofd gegooid, droge kleren aan en terug naar het kampvuur waar de worstjes uit blik al liggen te roosteren en ons een nieuw biertje wordt aangereikt. De meeste Brazilianen uit de groep zijn een stuk jonger dan wij en als een van de meisjes vraagt hoe lang Niels en ik samen zijn en ik haar een 'ruim zes jaar' als antwoord geef zegt ze: 'oh, wat saai!'. Waarop ik niet anders kan dan lachend reageren. Afgelopen jaar is alles behalve saai geweest denk ik bij mijzelf, maar haar laat ik nog maar even genieten van het jong en ongebonden zijn door een ander onderwerp aan te snijden. Als het de dag erna dan toch echt tijd voor ons is om het eiland te verlaten zodat we op tijd terug in Panama zijn voor onze vlucht willen ze allemaal ons adres in Amsterdam hebben. Hopelijk komen ze niet allemaal tegelijk want dat wordt een week niet slapen vrees ik.. :-)!

Onze laatste nacht in Panama City hebben we inmiddels gehad. En na een interessante laatste middag bij het Panama Kanaal, is het nu tijd om de tassen klaar te maken, een hapje te eten om vervolgens naar het vliegveld te gaan. Als alles goed gaat landen we 7 November om 18h20 op Schiphol airport. Iedereen die 'de eerste knuffel' wil bemachtigen is welkom achter de dranghekken in de aankomsthal om daarna een drankje te doen op het vliegveld. Wij kijken er al naar uit! Jullie ook? Tot heeeeeeeel snel!

Reacties

Reacties

Simone

Welk adres heb je aan de brazilianen gegeven Céline?
Tot vanavond!

Joyce

Welkom thuis, vanavond!! Goeie vlucht gehad? Geniet lekker van het weerzien met familie&vrienden, ik ga nog even jullie Honduras-verhaal lezen!
liefs

Paul les.

Hi Niells en Celine, wat een paradijs wederom. Wat zal het contrast groot zijn als jullie terug zijn. Het gehaaste, niet meer leven volgens de zon en temperatuur maar volgens de klok, iedereen voor zich zelf. veel sterkte met het verwerken van al het moois in ons kikkerlandje.

groetjes Paul

Rina

Op de valreep, al bijna startklaar om naar Amsterdam te gaan, toch nog even spieken op jullie blog...ennnnn jawel het allerlaatste verhaal.
Geloof me, Nederland is echt niet saai, maar je moet alleen oog hebben voor al dat moois. Maar eerlijk is eerlijk, tegen jullie laatste paradijselijke ervaring kan Nederland never nooit tippen.
O was ik maar in Panama..
Tot knuffels
Liefs
Rina

Tatiana et Xavier

Nous vous avons rencontré en Thaïlande ... vous commenciez votre tour du monde, et nous ça faisait 9 mois que nous étions en route.
Nous avons partagé notre expérience avec vous, puis nous vous avons suivi sur votre blog, surtout avec vos photos, car nous ne maitrisons pas encore votre langue, Skol !
J'espère que vous ne nous en voudrez pas de vous écrire en français, ça obligera Céline à jouer la traductrice ;-)

Bon retour et faites que votre voyage ne reste jamais qu'un souvenir.

Bises,

Tatiana et Xavier

eef

hi globbetrotters!! Wat moet het raar zijn om straks weer in NL te zijn....jullie zijn zo lang weggeweest en jullie hebben zo ontzettend veel mooie dingen gezien!
En net zoals in Brisbane missen we elkaar hier weer net...want ik ben vandaag ook op schiphol...maar ik vlieg om 3 uur lekker naar Florence :-)
Ce..geniet er van om al je vrienden weer te zien en als je weer een beetje gesetteld bent moeten we zeker even meeten!!!
Dikke zoenen!

Les

Je moeder heeft gelijk...
Maar als je hier hele week hebt gewerkt en t regent bijna alleen maar, kun je op een gegeven moment ook wel genieten van 'verwarming hoog, dekentje op de bank en dan je boekje lezen'. (en voor jullie komt er dan bij stiekem terug/wegdromen naar al die gave plekken en belevenissen). Klinkt ook niet verkeerd toch;-)
De perudo-bekers hebk nog bewaard hoor!
-X-Les

Oma

Geweldigdat we jullie vandaag weer aan onze boezem
kunnen drukken.Ik ben benieuwd hoe jullie je weer aan
kunnen passen,na zo"n bijzonder jaar.Het is maar goed
dat die mooie verhalen en foto"s hebben gemaakt,(dat zullen we missen)wantals je terug gaat denken,zal je best wel wat ontschoten zijn.Geweldig deze belevenis-
sen kan niemand jullie nooit of te nimmer meer afnemen. Lieve schatten,een goede laatste vlucht
en tot straks
Oma

Jan Kees & Ciska

Jullie zitten, als we dit schrijven, nog in de "lucht" onderweg naar ons kleine kikkerlandje. Het is niet alleen voor jullie jammer om weer in een vast ritme te moeten leven ook voor ons zal het vreemd zijn zonder jullie mooi verhalen, filmpjes en foto's. We raakten er helemaal aan gewend.
Nog een plezierig weekend en tot ziens!
Jan Kees & Ciska

Ilse&Pie

Welkom terug!!!!

Sorry dat ik al een tijdje niet heb gereageerd en nu zijn jullie alweer terug..! Ook erg leuk, want dat betekent dat we elkaar binnenkort weer zien!

Ik ben benieuwd naar alle verhalen, maar gelukkig heb ik alles gelezen, dus ben ik goed op de hoogte!

Een hele dikke kus en knuffel!

De Geyter Michel

en.... hebt ge nog geoefend oom op de zeeschelp (lambi) te blazen ?????? ik kan het hoor, en heb er een in mijn bezit,
blaasde er ook op voor vergaderingen. Alles is nu verleden tijd. Was lang in de caraiben. groetjes, Michel

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!